Helaas, ik word gediscrimineerd. Niet op basis van ‘ras, afkomst, geaardheid, sekse of religie’, maar op basis van het feit dat ik géén What’s App heb. Zo worden de afspraken in onze gebedsgroep tegenwoordig via dit chatmedium gemaakt. De hele groep ‘zit op What’s App’, alleen Brechje niet. Nou ja, ‘dan regelen we het wel met Edwin’, is de gedachte. Helaas, ik word gediscrimineerd. Niet op basis van ‘ras, afkomst, geaardheid, sekse of religie’, maar op basis van het feit dat ik géén What’s App heb. Zo worden de afspraken in onze gebedsgroep tegenwoordig via dit chatmedium gemaakt. De hele groep ‘zit op What’s App’, alleen Brechje niet. Nou ja, ‘dan regelen we het wel met Edwin’, is de gedachte.

Maar het kan nog erger. Zelfs in mijn eigen gezin loopt de communicatie nu langs deze weg. Van de week heeft Chiara een ‘Familie Loenen-groep’ aangemaakt en u weet nu wie daar niet inzit: hun moeder. Nu zijn de gesprekken nog niet erg diepgaand maar meer van het niveau:

Chiara: Ik heb een Familie Loenengroep gemaakt!
Edwin: Yes…
Cecile: Wist je dat je ook offline kunt praten?

Hoe het allemaal zo ver heeft kunnen komen is nog een heel verhaal. Oké, het begint ermee dat het mijn eigen keus is, maar wel om heel goede redenen.

Zo moet je een ‘touchscreen telefoon’ hebben om gebruik te kunnen maken van deze app. Die heb ik niet, omdat je bijna net zo intensief voor zo’n telefoon moet zorgen als voor een kind dat nog lang niet de volwassen leeftijd heeft bereikt. Dagelijks moet-ie voer hebben: per snoer de batterij opladen, anders legt-ie binnen 24 uur het lootje. Bovendien heeft-ie bijzonder veel aandacht nodig: met piepjes, ringtones en discodeuntjes maakt hij duidelijk dat hij weer getiptoetst wil worden omdat er een berichtje is binnen gekomen via What’s App, de mail, Viber, Twitter, Instagram, Facebook of LinkedIn.

Nu zit ik ook op de helft van deze social media, maar dan per laptop. Die zet ik aan én uit als het mij uitkomt. Dat doe ik dagelijks heel braaf en check mijn berichten, dus niemand heeft wat te klagen. Je zou denken dat je ook zo’n touchscreen telefoon ‘uit’ kan zetten, maar als ik de gebruikers zo eens goed in ogenschouw neem, dan vraagt dat net zoveel psychologische inzet als een kettingroker laten stoppen met roken.

Wat ik wel heb is een stokoud mobieltje van ruim twee tientjes die alleen maar kan wat-ie moet: bellen. Hooguit eens per week blieft deze een beetje elektriciteit en verder heb ik er geen omkijken naar. Hij is al zeker drie keer zo oud als de touchscreens van mijn medegezinsleden en hij kost bijna niks met een goedkoop alleen-maar-bellen-bundeltje.

Maar ja. Als What’s App-loze voel je je dan toch enigszins buitengesloten in eigen land en huis. Om nog maar te zwijgen van het feit dat ik mezelf nu écht een moeder voel ‘uit de vorige eeuw’. Dat was objectief al zo, maar nu beginnen de feiten ernstige vormen aan te nemen. Dit alles maakt dat ik toch al eens bij de Kijkshop ben gaan kijken naar een touchscreen telefoon. Daar voerde mijn wederhelft mij snel weer weg bij de vitrines en zei fijntjes: “Kom maar schat, ik kijk wel even op mijn telefoon voor een prijsvergelijking op internet.”

Brechje