Prof. Andreas Kinneging, hoogleraar te Leiden, reageert op de stelling die eerder deze maand op deze site stond. De stelling luidde: ‘Een werkende ouder is net zo goed als een ouder die fulltime voor de kinderen zorgt’. “Een kind is het beste af als het opgroeit bij zijn biologische moeder en vader", vindt Kinneging. "Dat betekent: de opvoeding niet overdoen aan professionele krachten van crèche, voor- en naschoolse opvang en huiswerkbegeleiding.” Prof. Andreas Kinneging, hoogleraar te Leiden, reageert op de stelling die eerder deze maand op deze site stond. De stelling luidde: ‘Een werkende ouder is net zo goed als een ouder die fulltime voor de kinderen zorgt’. “Een kind is het beste af als het opgroeit bij zijn biologische moeder en vader", vindt Kinneging. "Dat betekent: de opvoeding niet overdoen aan professionele krachten van crèche, voor- en naschoolse opvang en huiswerkbegeleiding.”
Wie, zoals ik, wel eens wat in het openbaar zegt over het gezin, kan altijd rekenen op warme belangstelling van de toehoorders. Sterker nog, de emoties lopen gauw hoog op. Het onderwerp leeft duidelijk. De reden is, denk ik, dat we allemaal wel aanvoelen dat er met het gezin wat aan de hand is, dat het met het gezin niet lekker loopt. Hoewel velen er niet in slagen precies te duiden wat eraan scheelt, voelt men haarscherp aan dat er het een en ander mis is. Laten we eens proberen op het netvlies te krijgen wat dat in essentie is.
Ik begin met een onveranderlijke gegevenheid: het krijgen van een kind is doorgaans niet zo moeilijk; maar het opvoeden van kinderen, dat is wat anders! Kinderen hebben gedurende grofweg de eerste twintig jaar van hun leven enorm veel liefdevolle aandacht, begeleiding, en sturing nodig van hun ouders -moeder én vader- om hen te vormen tot evenwichtige en fatsoenlijke volwassenen, die zichzelf en anderen geen schade berokkenen en hun steentje bijdragen aan de maatschappij.
Wat impliceert deze gegevenheid? Om te beginnen dat een kind het beste af is als het opgroeit bij en opgevoed wordt door zijn biologische moeder en vader. Maar die vader en moeder dienen hun opvoedingstaak wel uiterst serieus te nemen, omdat het anders alsnog mis gaat met hun kind. Het serieus nemen van de opvoeding betekent veel tijd en energie erin steken. En dat betekent de opvoeding niet overdoen aan professionele krachten van crèche, voor- en naschoolse opvang, huiswerkbegeleiding, en wat dies meer zij, maar zoveel mogelijk zelf doen met en voor je kind. Dan pas kan de band ontstaan die voor de ziel van het kind van zo wezenlijk belang is. Maar dat impliceert weer dat het een slechte zaak is als beide ouders een veeleisende baan hebben, die een groot deel van hun tijd en aandacht opslokt.
Daar moeten we dan ook vanaf. Het gaat allemaal veel beter als één van beiden thuis is. Wie dat dan moet zijn? Me dunkt dat ouders oud en wijs genoeg zijn om dat met zijn tweeën te bepalen. Maar er is niets op tegen en veel voor te zeggen als het de vrouw is. Zij is nu eenmaal -ook een gegevenheid- doorgaans de zorgzamere van de twee.
Andreas Kinneging