Door een van de initiatiefneemsters van de website www.purewomanhood.nl werd ik gemaild met de vraag of ik een keer wilde schrijven voor hun gastrubriek. Het onderwerp? “Doe maar wat God je ingeeft.” Purewomanhood is een site voor en door jonge gelovige katholieke vrouwen over zuiverheid, relaties en vriendschap. Door een van de initiatiefneemsters van de website www.purewomanhood.nl werd ik gemaild met de vraag of ik een keer wilde schrijven voor hun gastrubriek. Het onderwerp? “Doe maar wat God je ingeeft.” Purewomanhood is een site voor en door jonge gelovige katholieke vrouwen over zuiverheid, relaties en vriendschap.

Nou, daar hoefde ik geen drie tellen over na te denken. Terugdenkend aan de tijd dat ik zelf een jaar of achttien was, had ik één Grote Levensvraag: hoe is het om getrouwd te zijn en hoe kom ik er in hemelsnaam achter welke jongen ‘de ware’ is?

Om antwoorden op mijn vragen te vinden, fietste ik als achttienjarige regelmatig naar de christelijke boekhandel in Eindhoven, om mijn spaarzame centjes te investeren in de huwelijksboekjes van het echtpaar Trobisch. Ze schreven uit veel ervaring en met een grote wijsheid. Een van hun handreikingen: “Neem de tijd. Laat je liefde minstens overzomeren en overwinteren”.

Bij Boer zoekt Vrouw doen ze daar niet aan: een paar daagjes nadenken, een boerin-in-spe kiezen en hup, op naar de citytrip. De slechtste huwelijksvoorbereiding die je maar kunt bedenken, helemaal als je nagaat dat er gelijk een hotelkamer gedeeld wordt. Daar had het echtpaar Trobisch ook een heldere handreiking over voor verliefde stelletjes: “Liefde die wacht ziet scherp, seks maakt blind”.

Een aantal jaren later was ik zelf aan de beurt. Edwin en ik hadden verkering en hij was vooral mijn aller, allerbeste vriend. Na een kleine twee jaar zei hij: “hoe gaan we nu eigenlijk verder?” We besloten de vraag of we bij elkaar hoorden aan de Heer voor te leggen en gingen los van elkaar een weekend op retraite.

Ik werd begeleid door een pater die geïnspireerd door de Heilige Ignatius van Layola voorstelde om eerst de ene optie – met Edwin trouwen – een uur in de aanbidding voor de Heer neer te leggen en dan de volgende – niet met Edwin trouwen – zo in gebed te brengen. Na een dagje niksen, want ik vond ’t heel lastig om deze kwestie zo uit handen te geven, stelde ik me zo voor om met Edwin te trouwen. Ik werd blij, al is ‘vreugdevol’ een beter woord. Het was goed, dat was duidelijk! Nu de andere mogelijkheid: niet met Edwin trouwen. Het leek me logisch dat ik van die mogelijkheid verdrietig zou worden. Tot mijn eigen verbazing was dat niet zo. Ik zou mijn leven samen met de Heer verder leven en dat was ook goed. Het was kiezen tussen goed en goed!  

En zo stapte ik in de trein naar Edwin. De rest laat zich raden: hij had ook een mooi weekend gehad en ervaren dat het huwelijk net zo’n gave van jezelf vraagt als het leven van een monnik: elke morgen om vier uur was hij uit z’n bed geroepen en moest daarop “Deus gratias” antwoordden…

Die zondagmiddag besloten we om ‘ja’ tegen elkaar te gaan zeggen en ons huwelijk te plannen: tien maanden later zijn we getrouwd. Het beste dat ik ooit gedaan heb…

Brechje Loenen