Sinds enkele jaren heb ik een rubriek in ons parochieblad. Gezin in deze tijd heet die rubriek. Dat gezin bestaat uit mijn vrouw, onze vier tienerjongens en mijzelf. Nieuws over dit soort gezinnen kom je in deze tijd niet zoveel tegen, domweg omdat er niet veel van zijn. Sinds enkele jaren heb ik een rubriek in ons parochieblad. Gezin in deze tijd heet die rubriek. Dat gezin bestaat uit mijn vrouw, onze vier tienerjongens en mijzelf. Nieuws over dit soort gezinnen kom je in deze tijd niet zoveel tegen, domweg omdat er niet veel van zijn.

Met gezin bedoel ik dan een rooms-katholiek praktiserend gezin. Met rooms-katholiek praktiserend bedoel ik dan een gezin dat elke zondag naar de kerk gaat. Inclusief de tienerjongens. Een gezin waar uit de bijbel wordt gelezen en waar andere religieuze tijdschriften en boeken worden gelezen. Een gezin waar rond de maaltijden en waar ’s ochtends en ’s avonds gebeden wordt. Een gezin waar katholieke normen en waarden – “de tien geboden” – centraal staan.

Vijftig jaar geleden een doorsnee gezin. Nu niet. En als er al eens iets over katholieke gezinnen wordt verteld, betreft het vaak een gezin met kinderen van de leeftijd van de basisschool. Op zich toe te juichen uiteraard, maar het gezin in deze tijd met onze samenstelling, daarover is telkens wel iets te zeggen.

Behalve dat katholieke aspect van bidden, sacramenten etc. gebeuren er natuurlijk ook allerlei dingen die in alle gezinnen gebeuren. Dat kan ook niet anders met middelbare scholieren, een student Spaans en voetballende en computerende kinderen, een vrouw die vanwege handicaps aan beide polsen in het medische circuit zit en ikzelf als iemand die werkzaam is als assistent accountant. Maar omdat ik tevens diaken ben, heb ik het voordeel dat ik wat eerder geneigd ben naar het typisch katholieke aspect van een gezin te kijken (samen met mijn vrouw). Daar wil ik de websitebezoeker graag in laten delen.