“Ik maak me toch zorgen om je dochter”, zegt de juf. Het verhaal is dubbel: mijn kind haalt goede punten en toch zeggen juffen al jaren dat ze vaak vermoeid en afwezig lijkt op school. Ik kan u vertellen, van dit soort mededelingen krijg ik als moeder heel veel buikpijn. De dokter gelooft niet dat er wat mis is: dochterlief kan prima leren en functioneert ook sociaal goed. Een bloedtestje wil hij nog wel doen, om te kijken of daar iets uitkomt, maar er meer werk er van maken is niet nodig: “Uw kind is echt gezond.” De bloedtest vertelt hetzelfde.

“Ik maak me toch zorgen om je dochter”, zegt de juf. Het verhaal is dubbel: mijn kind haalt goede punten en toch zeggen juffen al jaren dat ze vaak vermoeid en afwezig lijkt op school. Ik kan u vertellen, van dit soort mededelingen krijg ik als moeder heel veel buikpijn. De dokter gelooft niet dat er wat mis is: dochterlief kan prima leren en functioneert ook sociaal goed. Een bloedtestje wil hij nog wel doen, om te kijken of daar iets uitkomt, maar er meer werk er van maken is niet nodig: “Uw kind is echt gezond.” De bloedtest vertelt hetzelfde.

Tja, wat moet je verder dan nog? Ik kan nog maar één ding bedenken: samen met andere moeders gaan bidden voor deze dochter (en de twee andere natuurlijk). Helaas blijkt er in een straal van zeker 25 kilometer géén groepje ‘biddende moeders' te zijn waarbij ik kan aansluiten. Er zit dus niets anders op dan zelf te beginnen. En dus bid ik een weekje of wat om een gebedsmaatje.

Vorige week raakte ik op het schoolplein zomaar in gesprek met de moeder van Tim, die evangelisch is. “Weet je, ik heb zo op mijn hart om echt voor kinderen te bidden”, zegt ze spontaan. “Nou, ik ook!”, zeg ik blij verrast. En zo besluiten we om samen de handen ineen te slaan. De volgende dag geef ik haar het gebedsboekje van Mothers Prayers en na een paar mailtjes over waar, wanneer en hoe laat, is het geregeld: wij gaan samen beginnen. Ik ben toch wel erg verbaasd dat mijn vraag om een bidmaatje zó snel verhoord is. Blijkbaar horen ze dit soort verzoeken graag daarboven!

Vanmorgen was het zover. In een zaaltje vlakbij school zijn we begonnen: heel simpel met z'n tweeën, met een Bijbel, een kruis, een mandje en briefjes met de namen van de kinderen die we bij God willen brengen. We bidden uit ons hart en uit het boekje van Mothers Prayers. We zoeken net zolang tot we een liedje gevonden hebben dat we allebei kennen en we bidden vurig voor elk kind. Niet alleen onze eigen kinderen brengen we bij God, maar ook vriendjes en vriendinnetjes, neefjes, nichtjes en andere zorgenkinderen die zo in ons opkomen. Als ik naar huis rijd, voel ik me opgelucht. De zorgen voor mijn dochter liggen nu daar waar ze horen: bij de Hemelse Vader van het kind.

En o ja, met dochterlief gaat het inmiddels prima. Ook volgens haar juf. Of het nu door het gebed komt of door wat anders, ik weet het niet. In elk geval bidden de moeder van Tim en ik voorlopig verder!

Lees meer over Mothers Prayers op www.rkactiviteiten.nl/mothersprayers