Net als een nieuw jaar begint mijn vastentijd bomvol goede voornemens: deze keer ga ik nóg trouwer bidden, vaker door-de-week naar de mis en laat snoepjes en koekjes staan. Maar Prins Carnaval heeft z’n kostuum nog maar nauwelijks op zolder tussen de mottenballen opgeborgen of het eerste het beste voornemen is alweer gesneuveld. Gelukkig dat ik als katholiek altijd weer m’n mislukte pogingen bij elkaar kan vegen en met God een nieuwe start mag maken. Net als een nieuw jaar begint mijn vastentijd bomvol goede voornemens: deze keer ga ik nóg trouwer bidden, vaker door-de-week naar de mis en laat snoepjes en koekjes staan. Maar Prins Carnaval heeft z’n kostuum nog maar nauwelijks op zolder tussen de mottenballen opgeborgen of het eerste het beste voornemen is alweer gesneuveld. Gelukkig dat ik als katholiek altijd weer m’n mislukte pogingen bij elkaar kan vegen en met God een nieuwe start mag maken.

Mijn kinderen daarentegen zijn veel radicaler. Zonder dat ik de druk ook maar enigszins heb opgevoerd – ik ben zelfs bezorgd dat ze te excessief gaan vasten – hebben ze gedrieën een heuse vastenpot geregeld. Wist u overigens dat het woord ‘vastenpot’ al niet meer als Nederlands geregistreerd staat? Mijn computer onderstreept het als ‘fout gespeld’. Maar dat geheel terzijde.

Inmiddels is die pot vol en is een tweede bewaartrommel aangelegd. Dat gaat aldus. Ze komen uit school en vragen: “Hoeveel snoepjes mogen we?” Waarop ze gezamenlijk de oogst verdelen: hooguit één p.p. in het mondje en de rest in de pot. Ook traktaties die op school zijn uitgereikt worden mee naar huis genomen voor de na-Pasen-voorraad. Zo heeft Denise zelfs een waterijsje in haar fietstas mee naar huis getransporteerd, ook al moest ze eerst vier kilometer in de warme zon fietsen met dat ijsje. Zelfs dat was geen reden om het lekkers voortijdig op het schoolplein te verorberen. Ook dit ijsje valt in de categorie ‘snoep’ en moest dus  veilig in de vriezer thuis opgeslagen worden totdat de opstanding van Jezus een feit is.

Behalve het matigen van de snoep- en koekconsumptie, houden ze ook andere geneugten buiten de deur. Zo eet Cecile sinds het begin van de vasten minder ‘lekkere toetjes’. Dat gaat als volgt: “Mama vanavond eet ik yoghurt zonder suiker”, maar na een hap kijkt ze zo zuur dat er toch wel een lepeltje suiker aan te pas moet komen. Een andere ‘vastenactie’ van Cecile is om minder spelletjes te spelen op de mobiele telefoon. Wat ze –naar eigen zeggen –ook niet meer doet.

Opmerkelijk is dat ze het volhouden. Inmiddels is Aswoensdag alweer zo’n vijf weken geleden. Toch worden de voornemens dagelijks met nog evenveel enthousiasme uitgevoerd. “Ach” zei Denise van acht: “Ik dacht dat het wel heel moeilijk zou zijn om geen snoepjes te eten terwijl andere kinderen dat wel doen. Maar het valt eigenlijk wel mee. En het leukste vind ik dat we al zoveel in de twee vastenpotten hebben zitten: met Pasen hebben we héééél veel!”

Van die besluitvaardigheid en dat doorzettingsvermogen kan ik nog wat leren van mijn kinderen. Daar helpen ze me overigens fijntjes bij met vragen als: “Zeg mama, waar vast jíj eigenlijk op?” Uh, tja. Wat was het ook alweer?

Brechje