“Uh Peter, kan het zijn dat jij achter je PC op een column van mij zit te wachten?” mailde ik maandagmorgen naar de eindredacteur van het KN. “Dat zou mooi zijn als er nog eentje komt ja. Liefst vandaag nog”, mailde hij vrolijk terug. Oepsie. “Uh Peter, kan het zijn dat jij achter je PC op een column van mij zit te wachten?” mailde ik maandagmorgen naar de eindredacteur van het KN. “Dat zou mooi zijn als er nog eentje komt ja. Liefst vandaag nog”, mailde hij vrolijk terug. Oepsie.
We hebben meivakantie gehad en zijn onder andere naar Ameland geweest. Het ‘afschakelen’ van het werk is dus prima gelukt. Iets te goed misschien.
Het grote voordeel van vakantie ergens-anders is dat we ineens zoveel tijd hebben voor elkaar. Dat klinkt wel weer heel erg braaf en KN-correct, maar zo is het wel een beetje. Als we thuisblijven gaan Edwin en ik klusjes doen: administratie wegwerken, grasmaaien, ramen lappen en duizend andere dingen die moeten, terwijl de kids zelf spelen. Daar is op zich ook niet zoveel mis mee, maar het is ook weleens goed om de tijd te hebben om met elk kind apart wat leuks te doen. En dat hebben we gedaan, ook al was het weer niet om naar huis te schrijven.
Zo zijn Edwin en ik met Denise schelpjes gaan zoeken langs het strand. Denise is nog voor 100% kind. Zalig. We overwegen om bij de huisarts langs te gaan met de vraag of ie geen behandeling heeft waardoor ze zo blijft. Op het verlaten strand hebben we een gigantische verzameling schelpen bij elkaar gevonden. Daarna heeft Edwin samen met z’n dochter op internet (lang leve de telefoons met internet) allerlei feiten over de gevonden schatten opgezocht: Denise had nieuwe en veelal intacte kokkels, zaagjes en strandgapers in haar collectie. Dat is natuurlijk allemaal mee naar huis gegaan. Daar heeft ze inmiddels een tafel gekraakt waar ze een schelpententoonstelling heeft gemaakt. Als een echte expert geeft ze toelichting aan de ‘bezoekers’.
Met Chiara ben ik winkeltjes gaan kijken. In het dorp waar we zaten hadden we ’t binnen een kwartier gezien en inmiddels kwam de regen met bakken uit de lucht vallen. We hebben de bus genomen en zijn in Nes het ene gezellige winkeltje na het andere in geweest: lekker snuiven aan ‘natuurlijke’ zeepjes in tientallen geurtjes. Op een bankje hebben we een broodje van de banketbakker opgeknabbeld en voor de terugweg hebben we een zak snoep gekocht, waar iets te weinig van over is gebleven… Een dagje later ben ik met Cecile echt gaan ‘shoppen’ voor nieuwe kleding. Winkel in, winkel uit: zij krijgt er in elk geval geen genoeg van. Dat kan ook niet, want kleding is heel belangrijk als je over een paar maanden naar de middelbare school gaat.
Ondanks dat het gewone leven nu weer in volle vaart van start is gegaan met werken, avondvierdaagse, Cito-toetsen enzovoorts, probeer ik de les van deze vakantie niet te vergeten: geregeld met elk kind apart wat leuks doen. En da’s nog een hele uitdaging met al die volle agenda’s.
Brechje