In de herfstvakantie is Cecile – samen met haar klasgenootje Meri – op tournee geweest met de KISI-kids. Na een paar vormingsdagen in Helmond togen ze met een stuk of vijftig kids in een grote bus naar Den Haag, Heiloo en Brussel voor optredens.
In de herfstvakantie is Cecile – samen met haar klasgenootje Meri – op tournee geweest met de KISI-kids. Na een paar vormingsdagen in Helmond togen ze met een stuk of vijftig kids in een grote bus naar Den Haag, Heiloo en Brussel voor optredens.

Natuurlijk zijn we komen kijken. En ’t ziet er heel leuk uit: vijftig blije kinderen die een Evangelieverhaal spelen in een musical. Ze zingen, dansen en acteren echt goed. Allemaal mooi natuurlijk, maar achter de schermen is het pas echt interessant. Vóór elk optreden wordt er met al die vijftig kinderen gebeden voor het publiek: dat de toeschouwers geraakt mogen worden door Christus. Heel duidelijk wordt aan de kinderen uitgelegd dat het niet om jouw eer gaat daar op dat podium, maar dat je je talenten mag inzetten om Hem te verkondigen. En vóór ze het podium opstappen geven ze elkaar een kruisje op het voorhoofd om de ander te zegenen.

Ik moet zeggen, een beter antidepressivum voor de Kerk kan ik me niet wensen. Want natuurlijk zitten we in een situatie waarin steeds minder (jonge) mensen de Kerk bezoeken. Dat is moeilijk en doet pijn. Maar als ik dit soort dingen meemaak, denk ik: “Het komt helemaal goed met die Kerk van ons in Nederland. Hier wordt de volgende generatie katholieken gevormd.” En gelukkig zijn de KISI-kids niet het enige initiatief. Volgens Rkactiviteiten.nl werden er in 2009 en 2010 gemiddeld zo’n 3.497 rooms-katholieke lezingen, feesten, weekends, kampen, bedevaarten en retraites per jaar georganiseerd.

Helemaal stralend en vol verhalen plofte Cecile zondagavond na het laatste optreden thuis op de bank. “Mama, het was zóóóó leuk! Weet je hoe we vanmorgen wakker werden? Ina (van de leiding) kraaide keihard: “Kukelkuuuu!!!” door de slaapkamer van de meisjes.” Helemaal dubbel ligt ze ervan, want Ina had de meisjes een uur daarvoor per ongeluk al te vroeg gewekt met het KISI-overgavegebed. 

Op de badkamer blijkt hoe intensief het programma geweest is: ze ruikt op z’n zachtst gezegd niet fris…Helemaal trots vertelt ze: “Ik had deze vier dagen écht geen tijd om me te wassen hoor!” Tja, en dat is haar eigen verantwoordelijkheid als ze op tournee is. Ook had ze de afgelopen vier dagen niets anders aangehad dan haar KISI-outfit en rolde er uit haar tas verdacht veel schone spullen. Ik had nog niet de helft hoeven meegeven. Maar wat maakt mij het uit, zolang dit een ervaring voor haar leven is kan mij die extra scheut shampoo en zeep me niets schelen. Die buitenkant is helemaal ‘afwasbaar’, als ’t aan de binnenkant maar diep zit!

Brechje