Op Facebook plaatste pastoor Andy Penne, pastoor van o.a. het Belgische plaatsje Bever, een mooie ‘column’ over jubilea van koppels die 50, 60 of soms zelfs wel 65 jaar bij elkaar zijn. Wat kunnen wij hiervan leren? Op Facebook plaatste pastoor Andy Penne, pastoor van o.a. het Belgische plaatsje Bever, een mooie ‘column’ over jubilea van koppels die 50, 60 of soms zelfs wel 65 jaar bij elkaar zijn. Wat kunnen wij hiervan leren?

Na de jubilarissenviering in Bever

Onlangs was er in Bever de jaarlijkse viering voor de huwelijksjubilarissen. Tien echtparen vieren dit jaar in de kleine gemeente Bever hun 50ste, 60ste of 65ste huwelijksverjaardag. Ik heb de tien echtparen thuis bezocht en het maakt je toch elke keer stil wanneer je de verhalen over hun leven hoort en ook wanneer je ziet met welke liefde en zorg ze elkaar omgeven nu voor velen de hoge jaren toch ook stilaan beginnen te wegen.

Er zijn tegenwoordig nogal wat mensen die er aan twijfelen of je het wel kunt om je hele leven trouw te blijven aan die ene man of die ene vrouw en men zegt er dan bij: “Je weet toch niet wat het over vijf jaar zal zijn”. Het is goed dat we jaarlijks in onze gemeenschap onze jubilarissen vieren als een duidelijk signaal: ja, het is mogelijk om elkaar levenslang trouw te blijven, met de Hulp van God.

Geen van die echtparen die vijftig, zestig en vijfenzestig jaar huwelijk vieren hebben mij verteld dat hun leven een sprookje was, evenmin vertelden ze mij dat er nooit een donkere wolk aan hun huwelijkshemel was. Integendeel, bij verschillende mensen mocht ik hun zorgen beluisteren die er waren geweest en die er nog zijn, zorgen over kinderen, kleinkinderen of zorgen over de gezondheid of zorgen over ongekende dingen. Maar doorheen dat alles hebben ze elkaar nooit losgelaten, is hun liefde anders en dieper geworden.

Als jonge mensen zijn ze vol enthousiasme aan hun huwelijk begonnen. Ze hebben elkaar de rechterhand gegeven en hebben voor het Altaar van de Heer naar elkaar uitgesproken: ik ga je trouw blijven in goede en kwade dagen, in ziekte en gezondheid, in armoede en rijkdom, tot de dood ons scheidt. Op hun handen heeft de priester toen zijn hand en zijn stola gelegd en hen toegezegd dat God met hen zou meegaan en hen de kracht en sterkte geven om elkaar levenslang trouw te blijven.

Bij die huwelijksplechtigheid lang geleden waren het mooie woorden maar doorheen die jaren zijn die woorden werkelijkheid geworden en hebben ze gevoeld dat God hen werkelijk de kracht en de sterkte gaf om elkaar niet meer los te laten en elkaar te blijven beminnen, zoals God dat met elk van ons afzonderlijk doet. Onze huwelijksjubilarissen zijn naar al onze jongeren een duidelijk signaal: ja, je kunt je hele leven trouw blijven aan die ene, met Gods Hulp, wees niet bang, twijfel niet aan Zijn Hulp en leef er samen uit.

In de media vond ik onlangs een mooi verhaal over een hoogbejaard echtpaar. Enkele weken voor hun vijfenzeventigste huwelijksverjaardag overleden ze, met 24 uur verschil. De man stierf in de armen van zijn vrouw en nog geen dag later overleed ook de vrouw. Toen de man overleden was, gaf ze hem een knuffel en zei: “Kijk, dit is wat je wilde, je stierf in mijn armen en ik houd van jou. Ik houd van jou, wacht op mij, ik zal er snel zijn”. (Zie: Koppel-sterft-in-elkaars-armen)

Het is iets wat je regelmatig ziet: een echtpaar wat elkaar snel volgt op de weg naar de Eeuwigheid, de ene kon niet meer zonder de andere. Verhalen als dit en het getuigenis van zovele echtparen van bij ons die hun liefde en trouw beleven vanuit de gedachte dat God hen aan elkaar gegeven heeft, laat zien dat trouw aan elkaar mogelijk is, al de dagen van het leven samen.