Als u dit stukje leest, zit ik in Houston in de VS. Waarschijnlijk loop ik op dit moment achter een makelaar aan een Amerikaans huis binnen bij een buiten temperatuur waarvan de mussen van het dak vallen. We gaan acht huurhuizen bekijken en aan het eind van vrijdag 21 juli moeten Edwin en ik besluiten welke we nemen. Da’s nog een hele puzzel, want of-ie 3½ of 4½ badkamers heeft kan me niet schelen, maar wel of de verbinding met school handig is en of het een beetje gezellig te krijgen is met die balzalen van kamers. Da’s voor dan, nu zitten we nog midden in de drukte. Als u dit stukje leest, zit ik in Houston in de VS. Waarschijnlijk loop ik op dit moment achter een makelaar aan een Amerikaans huis binnen bij een buitentemperatuur waarvan de mussen van het dak vallen. We gaan acht huurhuizen bekijken en aan het eind van vrijdag 21 juli moeten Edwin en ik besluiten welke we nemen. Da’s nog een hele puzzel, want of-ie 3½ of 4½ badkamers heeft kan me niet schelen, maar wel of de verbinding met school handig is en of het een beetje gezellig te krijgen is met die balzalen van kamers. Da’s voor dan, nu zitten we nog midden in de drukte.
Er staan leuke huisjes in Houston…
Elke morgen als ik wakker word besluit ik: vandaag werk ik m’n hele to-do-list af. Komende zaterdag heb ik nog een gezinsdag: zelf georganiseerd, lang, lang voor er sprake was van een intercontinentale verhuizing. De auto’s moeten schoongemaakt worden zodat ze ingeleverd kunnen worden. Het plasticafval en papier moet weggebracht worden, ik regel nu vast stofjes om de slaapkamerramen van het nieuwe huis van tijdelijke gordijnen te kunnen voorzien en ik moet Edwins broeken nog van de stomerij halen. Dan verschijnt hij daar in de States tenminste netjes ten tonele bij zijn nieuwe baas.
Ondertussen lopen hier drie meisjes door het huis die zich ofwel vervelen: “gaan we nog wat doe-oen?” of zelf nog een druk feestprogramma aflopen: ze oefenen voor de musical van groep acht, logeren nog bij een vriendinnetje, gaan een dag de stad in of willen nog even gezellig naar de Efteling met een paar klasgenoten: “mama kun jij ons dan even halen en brengen??” Ook een leuke bijkomstigheid is dat zo’n huis met al die kinderen hier in no-time weer vies en een puinhoop is. En dat terwijl maandag de verhuizers op de stoep staan.
Als ik dan ’s avonds om elf uur afgedraaid m’n bed wil zoeken blijkt er nog een lijk uit de kast te vallen: we zijn belangrijke bankpapieren kwijt. Koortsachtig staan Edwin en ik in het schemerdonker onze mappen en bakjes ondersteboven te keren. Ik zie geen steek want m’n lenzen zitten al in het lenzenbakje voor de nacht. Ik spoel ze uit, want na een kwartier zijn de papieren nog steeds niet gevonden. De paniek neemt toe, want zonder dit kunnen we in de VS geen banktransacties doen. Net als ik wanhopig de heilige Antonius roep – Heilige Antonius beste vrind, ik bid dat ik de bankpapieren vind – zie ik het mapje met de papieren staan tussen de ordners in de kast. Als we Antonius toch ook niet hadden! Het is natuurlijk fijn dat ze boven water zijn, maar zoiets geeft me ook vertrouwen dat de Hemel ons helpt bij dit avontuur. Natuurlijk is het spannend: de hele boel achter ons laten om letterlijk naar een onbekend land te gaan. Met zo’n knipoogje van de hemel voel ik me gesterkt: Hij gaat mee. Daarom durf ik volgende week in dat vliegtuig te stappen.
Brechje