Je hebt van die mensen waarvan je denkt: “Logisch, zo’n succesnummer krijgt een topfunctie, bijvoorbeeld in de Kerk”. Paus Franciscus is zo iemand. Ik heb nog geen foto gezien waar hij níet stralend op staat. Hij laat zien wat hij zegt in ‘Evangelii Gaudium’: “De Kerk moet haar providentiële lot, de evangelisatie, vervullen als een vreugdevolle”. Toch heb ik zo’n vermoeden dat ook hij worstelt met lijden. Vandaag twitterde hij nog: “Please, pray for me” (alstublieft, bid voor mij). Dat vraag je niet als je leven één groot feest is. Je hebt van die mensen waarvan je denkt: “Logisch, zo’n succesnummer krijgt een topfunctie, bijvoorbeeld in de Kerk”. Paus Franciscus is zo iemand. Ik heb nog geen foto gezien waar hij níet stralend op staat. Hij laat zien wat hij zegt in ‘Evangelii Gaudium’: “De Kerk moet haar providentiële lot, de evangelisatie, vervullen als een vreugdevolle”. Toch heb ik zo’n vermoeden dat ook hij worstelt met lijden. Vandaag twitterde hij nog: “Please, pray for me” (alstublieft, bid voor mij). Dat vraag je niet als je leven één groot feest is.

Zo had ik ook de indruk dat de verantwoordelijke van de Gemeenschap Emmanuel Internationaal, waar wij met ons gezin aan verbonden zijn, heerlijk in het leven zat. Deze Fransman, Laurent Landete, is sympathiek, heeft een leuke vrouw, een mooie baan, zes kinderen en wordt blijkbaar zo gewaardeerd dat hij zo’n verantwoordelijkheid heeft gekregen. Typisch geval van een succesnummer. Tot ik deze week een interview met hem vond, waarin hij vertelt over zijn twee oudste kinderen die lijden aan een ernstige erfelijke aandoening, waardoor zij gehandicapt zijn. Toen deze twee nog echt klein waren en zijn vrouw in verwachting van de derde, werd dit duidelijk.

Hij vertelt in het gesprek over de wanhoop die hij en zijn vrouw voelden op het moment dat dit aan het licht kwam. Het voelde als een afgrond die voor ze lag. Maar er waren twee zaken die hen overeind hielden. Laurent: “Op de eerste plaats was dat het dagelijks lezen van het Woord van God in de liturgie. Dat was sterker dan de beproeving. Op de tweede plaats was dat de naastenliefde die we ontvingen van mensen om ons heen”.

Dit illustreert hij met een voorbeeld. Hun dochtertje had een zwaar onderzoek in het ziekenhuis. Alleen haar moeder kon daar bij blijven en Laurent liep wat verloren de ziekenhuisgang in. Hij besloot maar even in de ziekenhuiskapel te gaan zitten. Daar zat een echtpaar dat hij vaag kende van Emmanuel. Hij had ze voordien zelfs nooit gesproken.

Hij begroette ze en vroeg: “Goh, zijn jullie hier met een reden? Op ziekenbezoek ofzo?” De man van het echtpaar keek hem aan en zei: "Nee Laurent, we zijn hier voor jou…" Dit echtpaar had de daad bij het woord gevoegd en waren letterlijk naar de plaats gegaan waar de strijd van het gezin van Laurent gestreden werd om daar voor de Heer zelf om genade te bidden. Laurent was natuurlijk echt geroerd hierdoor en zegt: “Deze gratis naastenliefde, dat is Kerk-zijn”.

Hij vertelde dit voorval aan een ongelovige collega op het werk, die niks met de Kerk had en er flauwe grappen over maakte. Deze reageerde met: “Als dit de Kerk is, wil ik er bij horen”. Vervolgens is deze collega daadwerkelijk een weg van geloof gegaan is.

Het blijft voor mij een mysterie hoe dit nou werkt. Zou het misschien juist het lijden zijn waardoor Gods genade zo bijzonder vruchtbaar door deze diepgelovige mensen heen werkt?

Brechje