Kort voor de Tweede Kamer zich deze week boog over het seksueel misbruik in de katholieke Kerk, verscheen het rapport Seks onder je 25e van RutgersWPF en Soaids. Het betreft een breed opgezet onderzoek onder 8000 jongeren naar hun seksuele gezondheid. Kort voor de Tweede Kamer zich deze week boog over het seksueel misbruik in de katholieke Kerk, verscheen het rapport Seks onder je 25e van RutgersWPF en Soaids. Het betreft een breed opgezet onderzoek onder 8000 jongeren naar hun seksuele gezondheid.

Opvallend is dat jongeren in werkelijkheid minder weerbaar zijn en nee durven zeggen dan ze zelf menen. Vooral heteroseksuele meisjes (21 procent) en homo- en biseksuele jongeren (16 procent van de jongens, 33 procent van de meisjes) geven aan wel eens tot seksuele handelingen gedwongen te zijn.

Boosheid, (dreiging met) fysiek geweld of overhalen gebeurt vaker wanneer de ander meer dan vijf jaar ouder is. 5 procent van de jongens en . Hoe jonger, hoe vaker er sprake van dwang is.

In het algemeen blijkt dat voor ruim 80 procent de eerste keer min of meer onverwacht kwam en dat vooral meisjes (een op de drie!) dat als 'vervelend' omschrijven. 22 procent van de meisjes (8 procent van de jongens) had achteraf liever willen wachten. 29 procent van de meisjes en 16 procent van de jongens had achteraf spijt van de eerste geslachtsgemeenschap.

Vooral christelijke en islamitische meisjes staan 'negatiever' tegenover seks buiten het huwelijk. Er is dan ook vaker sprake van ongewilde en onverwachte seks.

Het onderzoek bevestigt indirect de verzuchting van Wim Deetman bij de presentatie van zijn misbruikonderzoek: wat is er toch aan de hand met onze samenleving? Waarom leiden zoveel negatieve ervaringen (vergelijkbaar onderzoek in 2005 leverde niet veel anders op) niet tot meer maatschappelijke verontwaardiging? Waarom verhalen over breezerseks weer wel?

Horen verdriet en spijt dan onlosmakelijk bij seks? Of hebben we er een blinde vlek voor omdat het ons geromantiseerde beeld van vrije, ongebonden en ongecompliceerde seks verstoort? Zoals ook de alsmaar uitdijende mensenhandel maar geen storm van protest oproept.

Of staan we bij gebrek aan referentiekader sprakeloos tegenover de dominante beeldvorming over seks in de media? Beschouwen we daarom de spijt en verdriet van onze kinderen maar als onvermijdelijke groeipijnen, vergelijkbaar met liefdesverdriet?

Seks onder je 25e gaat niet in op wat die negatieve ervaringen en gevoelens voor jongeren betekenen, terwijl die op die leeftijd juist zo'n diepe impact kunnen hebben. Evenmin wordt ingegaan op de opvallende verschillen tussen meisjes en jongens, die ongetwijfeld hun gevoel van mannelijkheid meer ontlenen aan hun seksuele ervaring dan aan beheersing ervan.

De klassieke mannelijkheidsidealen van zelfbeheersing, verantwoordelijkheidsgevoel en 'ridderlijkheid' lijken vrijwel te zijn verdwenen terwijl meisjes relatief nog steeds kwetsbaar blijken. Welk effecten heeft dat op langere termijn voor jongens en meisjes op bijvoorbeeld hun zelfbeeld, bindingsvaardigheid en trouw? Welke effecten heeft dat op de samenleving?

Nu de Kamer zelfs de gevolgen van verjaard seksueel misbruik tot haar zorg rekent, zou het een enorme stommiteit zijn tegelijkertijd het verdriet van onze kinderen te negeren. (column Jan Peeters / KN)