Een collega zag mij wat houterig lopen. Ze sprak me erop aan. Ik verklaarde dat ik afgelopen weekend flink in de tuin had gespit. Eindelijk mooi weer. En mijn vrouw die graag een andere inrichting wilde van het terras. En dan heb je te hard en te lang achter elkaar gespit. Wat rugpijn is dan het gevolg.

Een collega zag mij wat houterig lopen. Ze sprak me erop aan. Ik verklaarde dat ik afgelopen weekend flink in de tuin had gespit. Eindelijk mooi weer. En mijn vrouw die graag een andere inrichting wilde van het terras. En dan heb je te hard en te lang achter elkaar gespit. Wat rugpijn is dan het gevolg.

“Oh, maar jij zult wel goeie hulp hebben met vier zonen” veronderstelde mijn collega. Dat was wat tegen het zere been. Zoals vaak zijn er wel geldige excuses. Geen onwil, maar de mannen hebben gewoon een druk eigen programma.

De oudste stond voor een tentamen. De tweede hebben we naar school gebracht. Hij vertrekt voor een week naar Istanbul. Schoolreis. De derde had zich geblesseerd met voetbal. Een bal hard en ongelukkig op zijn oog. De contactlens die hij droeg had hij uitgedaan. Hij had geconstateerd dat hij nog zeer troebel zag.

Gelukkig was een vader van een van de jongens van zijn voetbalteam er ook. Hij is huisarts en heeft meteen even gekeken. Een bloeding in de voorste kamer in het oog. Hij zei dat we beter meteen even naar de huisartsenpost konden gaan want het was noodzakelijk dat een oogarts het verder behandelde. Het beste is dan het protocol te volgen. Eerst bellen en zeggen dat een huisarts er al naar gekeken heeft.

Zo gezegd, zo gedaan. Naar de huisartsenpost. Die is in het ziekenhuis en dat ligt vlak bij de voetbalclub. Dus we waren er zo. Inderdaad was er iets met een bloeding. Volgende dag nog naar de oogarts in Den Bosch geweest. Enkele weken rust en de eerste dagen niet naar school.

Hij miste daardoor een museumbezoek met de klas. Dat vond hij fijn. Maar hij kan ook enkele weken niet voetballen. En dat was een domper. En thuis hangen en op bed liggen is saai. Maar goed hij houdt zich “rustig” en laat zich trouw de oogdruppeltjes toedienen. Een gekke tijd dan weer zo'n spreekuur van zo'n arts – zondagochtend 11.30 uur.

Mijn  vrouw zaterdagavond naar de kerk. De ziekencommunie mee voor onze zoon, die ik hem dan met een kleine plechtigheid toedien. En dan samen met onze zoon zondagochtend naar de oogarts en de rest van ons gezin gewoon naar kerk. Onze vierde zoon moest gewoon hard voor school werken.

Al met al een veel bewogen weekend. En weinig tijd om nog in de tuin te spitten. Een reden te meer om er hard tegen aan te gaan. Maar de volgende keer toch maar niet al te hard van stapel lopen. daar krijg je maar rugpijn van. En het hoeft niet meteen af.