Ik heb aan een retraite deelgenomen. Ik heb het als zeer vruchtbaar ervaren. Ik wil de retraite zelf als onderwerp van beschouwing nemen en ga terug naar die retraite en schrijf mijn gedachten en overwegingen op. Ik heb aan een retraite deelgenomen. Ik heb het als zeer vruchtbaar ervaren. Ik wil de retraite zelf als onderwerp van beschouwing nemen en ga terug naar die retraite en schrijf mijn gedachten en overwegingen op.

Ik ontving een mailtje van het bisdom dat voor priesters en diakens in Rolduc een retraite gehouden zou worden met als inleider Mgr Léonard. Ik was meteen enthousiast. Omdat ik graag een retraite heb van tijd tot tijd en omdat er naar ik verwachtte een goeie inleider was op een goeie locatie. Ook het programma dat in stilte zou zijn sprak mij aan. Ik heb een week vrijgenomen om naar Kerkrade te gaan. 's Ochtends is dat twee uur rijden. Maar kosten noch moeite gespaard dus. Het doel heiligt de middelen.

De retraite was drie hele dagen, maar donderdag en vrijdag had ik ook vrij genomen. Dan kon ik nog wat in de sfeer blijven van de retraite en met mijn vrouw nog wat tijd delen.

De retraite begon wat rommelig. In eerste instantie werd ik op de verkeerde kamer ondergebracht, maar gelukkig kreeg ik daarna een prachtige kamer van vier bij zes. Met douche en toilet, met uitzicht op de prachtige eeuwenoude kerk waar alle liturgische vieringen zouden zijn. In plaats van het kruisbeeld op het kleine kamertje was hier echter een tv. Die besloot ik niet te gebruiken. En een afbeelding van een monstrans met daarop een kruis met corpus zette ik duidelijk zichtbaar neer.

Ik loop graag heen en weer bij gebed en meditatie voor een kruisbeeld. Dus dat kon ik nu realiseren. Ik zou diverse keren hardop redenerend de bijzondere ervaring op mogen doen dat het was alsof Christus mijn redeneren overnam. Ik betrapte me erop dat ik naar mijn hardop redeneren en bidden luisterde en daarvan leerde. Ik dankte God voor het overnemen van mijn eigen redenaties. Paus Pius XI schreef daarover in zijn encycliek 'Over de bevordering van de geestelijke oefeningen': "niets toch is ons aangenamer dan ons in het geheugen te roepen de hemelse genaden en onuitsprekelijke vertroostingen, die wij bij het doen van onze eigen retraite zo dikwijls hebben ondervonden." Ook de apostel Paulus zegt het: "Ikzelf leef niet meer, maar Christus leeft in mij" (Gal. 2, 20).

De vruchten waren groot. De vruchten van de fysieke afzondering van mijn dagelijkse omgeving. De vruchten van het zwijgen tijdens de maaltijden waardoor je afgezonderd wordt van oppervlakkige contacten. De vruchten van vrijstelling van corvee waardoor je je niet met dagelijkse beslommeringen hoefde bezig te houden.

De vruchten waren groot. Doordat je goeie inleidingen kreeg en je je daarop kon concentreren. De inleider sprak met kennis van zaken en met geloof. Het onderwerp was Christus. Bijbelteksten werden aangehaald. Er waren inleidingen over. Het waren echt inleidingen op persoonlijk gebed en meditatie waar je verder kon met de aangereikte stof.

Wat ik ook in de retraite bracht waren storende, afleidende gedachten. Ik bracht ze bij de Heer. Ik visualiseerde ze, stelde me ze voor en bracht ze in de retraite. Het zijn kennelijk zaken die ik belangrijk vond dat ik daar nu, in de stilte, aan moest denken en er gevoelens bij had. Nu kon ik ze objectiever tegen het licht houden en beoordelen en eventueel voornemens maken voor als ik naar huis ging. Overigens heb ik de hele retraite, op het einde meer dan in het begin, onder de aandacht gehad wat ik van de retraite vast wil houden. Omdat ik hiervan veel uit mijn hoofd enkele weken later uitwerk, is dat nog heel wat. Ik heb ook veel aantekeningen gemaakt en uitgewerkt, zodat ik later op gezette tijden nog bezig kon zijn met die retraite waardoor ze nog beter kon doorwerken.

Ik ontdekte en hou tot nu toe vast dat het belangrijk is dat wat er ook gebeurt, je eerst verbonden moet willen zijn met God en van daaruit handelen. Er borrelt de bijbeltekst die ik graag wil beleven "De H. Geest en wij hebben besloten."

Ik hou ook vast de door de inleider aangereikte bemoedigende gedachte dat we mogen leven vanuit de verrijzenis. De verrijzenis is het allerhoogste, groter dan alle andere dingen.

Ik heb op bijzondere wijze moge ervaren dat de Heer mij als diaken waardeert. Ik ben al heel persoonlijk in dit stukje denk ik, omdat ik wil getuigen van de Heer die werkelijk zich mededeelt als je je voor Hem openstelt, maar sommige ervaringen zijn toch te persoonlijk om verder op door te gaan denk ik en daarom ga ik hier niet verder op in. Maar behalve dat ik voelde dat de Heer mijzelf aanvaardde heb ik ook mijn functioneren als diaken, de taken die ik doe op een rijtje gezet en ik mocht tevredenheid en rust ervaren. Bijzonder in deze tijd, want de maatschappij bevestigt een diaken bepaald niet.

Wat ook hielp was het feit dat er veel biddende en gelovige mensen bij elkaar waren. Dan is er toch een bepaalde goede sfeer en voel je je gedragen. Verder stond er elke dag een Eucharistieviering alsmede de diverse liturgische vieringen op het programma. Het is heel zinvol samen te bidden om God te eren en te bidden voor de dingen die je bezighielden tijdens de retraite.

Het moge duidelijk zijn. Gesterkt en blijmoedig kwam ik terug van de retraite. Ik beveel anderen aan op de uitnodiging van de Heer in te gaan die ons roept zoals Hij de apostelen riep te midden van de apostolische arbeid: "Ga nu mee naar een eenzame plaats om alleen te zijn en wat uit te rusten" (Mc. 6, 31).