Sinds ik moeder ben, kijk ik heel anders naar mensen die achter een kinderwagen lopen. Keek ik vroeger vooral naar de baby, tegenwoordig kijk ik vooral naar de ouders om te zien hoe ze er aan toe zijn.  Sinds ik moeder ben, kijk ik heel anders naar mensen die achter een kinderwagen lopen. Keek ik vroeger vooral naar de baby en begonnen de roze wolkjes al om me heen te zweven (met een zweem van hoop dat ik zelf ook ooit moeder zou mogen worden), tegenwoordig kijk ik vooral naar de ouders om te zien hoe ze er aan toe zijn.

Gek dat mij vroeger nooit is opgevallen hoe een grote wallen meeste nieuwbakken ouders onder hun ogen hadden eigenlijk. Ouderschap is hard werken… Hetzelfde geldt voor afbeeldingen van Maria en Jezus. Vaak hangt rond die afbeeldingen (waarbij Maria en Jezus vaak gezellig bij elkaar zitten) een zweem van romantiek en schoonheid. Mooi… en leuk… maar vreemd eigenlijk dat je nooit eens een afbeelding ziet van Maria met een bezem in de hand of een kookpot, terwijl ook Maria toch een groot deel van haar tijd aan haar huishouden moet hebben besteed…

Moeder Teresa had naar mijn mening een veel realistischere kijk op Maria, wanneer zij Maria inclusief bezem als voorbeeld voor haar werk bepaalde. Zij zei: "Mijn handen zijn mijn evangelie: You-did-it-to-Me (Je hebt het voor Mij gedaan)", spelde ze op haar vingers. En zo deed Maria dat natuurlijk ook: alles -letterlijk- voor Jezus. Als ik dat voorbeeld naar mezelf doortrek, dan wordt stofzuigen opeens een heel ander soort werkje…! En natuurlijk gaat het niet om het stofzuigen of bezemen zelf, maar om voor wie ik het doet: het is fijn als de kinderen op een schone vloer kunnen spelen, het is prettig als de kinderen op tijd te eten hebben; je houdt van je kinderen en daarom doe je al die dingen. Dan zijn eigenlijk die afbeeldingen van Maria en Jezus, die de relatie tussenbeiden centraal stellen, dus nog lang zo gek nog niet…