We zijn met zijn tweeën op vakantie geweest. Mijn vrouw en ik. Dat was vroeger wel anders. Toen hadden we vier kinderen bij ons. We hadden het naar de zin als de kinderen het naar de zin hadden. Nu konden we een eigen programma draaien. Dat lukte overigens best. In Istrië in Kroatië. We zijn met zijn tweeën op vakantie geweest. Mijn vrouw en ik. Dat was vroeger wel anders. Toen hadden we vier kinderen bij ons. We hadden het naar de zin als de kinderen het naar de zin hadden. Nu konden we een eigen programma draaien. Dat lukte overigens best. In Istrië in Kroatië.

Natuur

Op het prachtige terras van ons appartement keek je uit op de Kvarner baai. Links keek je 40 kilometer ver naar het einde van de baai en zag je de plaats Rijeka liggen. Rechts kon je nog meer kilometers ver kijken, langs het eiland Cres tot op de Adriatische zee. Bij ondergaande zon kunnen de bergen rondom de baai rood kleuren. Bij laag hangende bewolking worden de bergen zwarte silhouetten en kijk je veel minder ver. Bij wind staan er schuimkoppen op de golven en slaan de golven op de rotsen stuk. Bij windstilte is het water vlak en als een spiegel.

We zijn op de hoogste bergtop van het schiereiland geweest en zagen het zeewater 1400 meter beneden ons. We zijn met een duikbril verschillende keren in dat heldere water geweest. Met al die vissen die je dan kunt zien, waan je je in een groot aquarium. We zijn verschillende keren met een veerboot over het water naar de eilanden geweest en hadden daar weer vele nieuwe vergezichten.  

Bovennatuur

Behalve het intens genieten van de natuur vind je in de vakantie ook de rust voor wat geestelijke bespiegelingen. We gaan naar de kerk. Gewapend met een smartfoon, waarop de lezingen in het Nederlands staan alsmede een preek van de dag, is de hindernis van de Kroatische taal te overwinnen. Want verder zijn de liturgische handelingen hetzelfde als in Nederland.

Overigens ga je buiten de mistijden niet gemakkelijk even bidden in een kerk. Bijna overal zijn glazen wanden gezet, waar doorheen je samen met de toeristen in de kerk kunt “kijken”. Wat het geestelijk leven ook kan voeden is geestelijke lectuur. En we konden via de satelliet tv naar de Duitstalige EWTN TV kijken. Daarop waren live uitzendingen van het pausbezoek aan Cuba te zien, maar ook allerlei andere religieuze programma’s. Zo discussieerden een priester uit Moskou en een Orthodox priester over kerkbezoek.

Verder kwamen allerlei berichtjes binnen via de smartfoons. Eén van de neven gaf bericht dat hij was gaan samenwonen. Een ander bericht dat in de media verscheen was een sportvrouw die door een eigen fout zwaar gehandicapt raakte, haar ouders  gingen haar als vanzelfsprekend weer verzorgen. Met zo’n mooi terras, een kop koffie en lekker weer raak je door al deze berichten vanzelf met elkaar aan de praat.

Bespiegelingen

Onze jongens zijn allen rond de 20 jaar. Jong volwassenen. Hoe is je rol als ouders dan? Vroeger was het helder. Ze gingen mee waar wij naar toe gingen en ze deden wat je zei (meestal toch wel). Maar nu gingen ze eigen wegen. Langzaam maar zeker gaat de volgende generatie het werk dat in de maatschappij gedaan moet worden overnemen.

Toch doen wij als ouders onze taken ook nog steeds. Dus werken kinderen als jonge volwassenen met ons als oudere volwassenen samen in de maatschappij. Maar werken wij hetzelfde als echtparen die nooit kinderen gehad hebben? Nee, dat toch zeker niet. Er blijft altijd een relatie met de kinderen. Alleen de rol is veranderd. Van volledige zorg tot “supervisie”. Meekijken, interesse tonen en gevraagd en ongevraagd adviezen geven. Maar ook back-up zijn als er plotseling grote financiële problemen zijn of lichamelijke problemen, zoals bij die sportvrouw die zwaar gehandicapt raakte. Of emotionele ondersteuning als er iets ergs gebeurt, zoals die gewapende roofoverval een jaar geleden bij een van onze zonen.

En niet te vergeten, ondersteuning op geloofsgebied. Het sacramentele huwelijk voorleven en vooral tegenwoordig ook uitleggen. Onze jongens leven immers in een maatschappij waar (alle) leeftijdsgenoten slechts “even een berichtje sturen dat ze gaan samen wonen”. Maar ook de kerkgang toelichten. Onze jongens leven in een maatschappij waar de berichtgeving over de kerk bijna altijd negatief is en het nooit over de kern van de zaak gaat. Waar leeftijdsgenoten nooit naar de kerk gaan en waar oudere volwassenen in het gunstigste geval menen dat zelf bidden ook wel voldoende is.

Tijdens deze vakantie is nog eens duidelijk opgelicht mede naar aanleiding van het gesprek op EWTN TV: niet wíjzelf kunnen voldoende contact met God leggen via een gebed. Daarvoor is Chrístus nu juist naar de aarde gekomen. Om ons te verzoenen met God de Vader. Dat gebeurt tijdens de Eucharistie. En daarna gaat Christus met ons de meest innige band aan via de communie.