Onlangs moest ik een kleine maar ongemakkelijke operatie ondergaan. Het valt me dan op dat als mensen aan je vragen hoe het gaat, dat je dan bijna altijd blijft steken op een oppervlakkig niveau: hoelang heeft de operatie geduurd, is de operatie geslaagd, hoeveel pijn heb je nog etc. Onlangs moest ik een kleine maar ongemakkelijke operatie ondergaan. Het valt me dan op dat als mensen aan je vragen hoe het gaat, dat je dan bijna altijd blijft steken op een oppervlakkig niveau: hoelang heeft de operatie geduurd, is de operatie geslaagd, hoeveel pijn heb je nog etc.

Dieper niveau

Er is een dieper niveau. Ik denk dat het goed is dat je open staat voor de reacties van een aantal medemensen. Mijn vrouw was er de hele dag bij. Ondanks dat ze een week eerder ook zelf geopereerd was. Ik denk aan de verpleegkundige die mij met een rolstoel door het ziekenhuis naar de uitgang reed omdat mijn vrouw niet in staat was dat te doen, maar die toch onder andere zag dat mijn schoenveters los waren “ach, ik maak ze even vast” (het zijn de kleine dingen die het doen).

Leermoment in de opvoeding

Mijn zoon heeft ons gebracht en gehaald. Het moet toch gebeuren! Met twee geopereerde ouders ontstaat er toch een leermoment in de opvoeding, ondanks dat onze jongens al wat ouder zijn. Het leermoment is: vragen hoe het gaat, vragen en opmerken wat je kunt doen met verantwoordelijkheidsgevoel en een opgewekt gezicht.

Ik vind dat ze het knap gedaan hebben, want iedereen heeft zijn eigen programma en als dan beide ouders even uitvallen, dan is het distribueren van zorg en taken geen sinecure. Verder vind ik dat ik dankbaar moet zijn voor iemand die we al jaren kennen en die bij het weggaan meldt: “als je me nodig hebt, bel me dan maar.” Van haar is uit het verleden verschillende keren gebleken dat het echt was! Geen lege woorden!

Ik vind het bemoedigend op zulke wat moeilijkere momenten, te kijken naar mensen die echt met je meeleven en die een beetje met je meetrekken in je leven. Er is een nog dieper niveau om te antwoorden op mensen die aan je vragen hoe het met je gaat. Vrijwel nooit antwoord je hoe het geestelijk met je gaat. Ik ga nu even niet verder in op het psychologische niveau, maar op het praktisch religieuze niveau.

Rondzendbrief paus Franciscus

De paus vraagt in zijn nieuwste rondzendbrief “de vreugde van het Evangelie” met name in hoofdstuk 3 “de verkondiging van het evangelie” dat “wat jij ontdekt hebt, wat jou helpt te leven en hoop schenkt, net dat moet je aan anderen meedelen (art 121).” En “tot het geloofsgetuigenis is iedere christen geroepen.” Daarom zal ik proberen hier te getuigen waartoe de paus recent uitdrukkelijk oproept.

Als je regelmatig bidt en mediteert, dan komen de eigen zonden en de grootheid van God aan bod. De gebeurtenis als zo’n operatie kan dan, zoals in mijn geval, een persoonlijke goddelijke boodschap van uitboeten en goede voornemens maken worden. Dat is verder te vertrouwelijk voor zo’n algemeen artikel als dit. Maar ik vertrouw bij zo’n interpretatie van zo’n gebeurtenis als een operatie op wat de paus eveneens zegt in zijn rondzendbrief (artikel 119) “God geeft aan al de gelovigen een geloofsinstinct – de sensus fidei – die hen helpt te onderscheiden wat echt van God komt.”

Geestelijk leven

Ik heb verder bij die operatie aandacht gehad voor het geestelijk leven rondom zo’n operatie en herstel. Ik denk dan als eerste dat tijdens de opheffing bij de consecratie de dag voor de operatie je de gedachten krijgt “Ben je christen? Volg je Christus na? Geef je dan totaal.” In gedachten vormde ik mijn antwoord “dat is waarheid. Het zal wel moeilijk zijn.” Verder dacht ik aan de hof van olijven, dat Christus zei “Vader als het kan laat die kelk aan mij voorbijgaan. Maar niet mijn wil, maar uw wil geschiede.”

In mijn houding ten aanzien van mijn operatie met betrekking tot angst en vertrouwen in mensen en situaties rondom de operatie blink ik echter niet uit in dapperheid! Hooguit in het besluit vooraf om me te laten opereren, want anders zou het een en ander mijn leven en dat van mijn naasten teveel gaan beheersen. Dus angst heb ik bij de keuze niet leidend laten zijn. Verder druk ik mijn geloof uit door anderen te vragen voor mij te bidden (en zelf ook te doen uiteraard), een grote kaars voor het Mariabeeld aan te steken voor de dagopname in het ziekenhuis, een staand kruisje mee te nemen en die daar bij mijn ziekenhuisbed neer te zetten en na afloop tijdens het herstel ook wat geestelijke literatuur te lezen.

Bedanken

Eveneens ben ik niet vergeten na afloop OL Vrouw te bedanken. De kaars voor haar beeld, de Weesgegroetjes van mijzelf en van anderen lijken niet geheel onbeantwoord. Als mijn dagen van vrees voor de operatie in plaats van weken slechts 3 dagen duurden omdat ik plotseling er tussen gepland kan worden en op hetzelfde moment ik zeer sterk aan Maria moet denken die bij Kana het heil van de Openbaring van de Heer versneld had, dan kun je dat niet helemaal meer volledig als toeval afdoen, vind ik.

Ik ben dan OL Vrouw dankbaar dat de dagen van vrees zeer bekort werden. Ook dank vanwege het feit dat toen ik de dagenlange bijwerking van ruggenprik en/of medicijnen in de vorm van snerpende hoofdpijn heel erg zat was en ik bad tot Maria van Banneux ¹⁾ die daar beloofde “ik kom de zieken verlichten en ik kom het lijden verlichten” dat na een flinke slaap ik die pijn ineens kwijt was.

Ik wil geen stellige beweringen doen over zweverige goddelijke ingrepen. Het geloofsleven blijft belangrijker en zekerder dan begrijpen van het waarom van ziekte en pijn en belangrijker dan allerlei religieuze ervaringen als een Tabor ervaring waar de hemel de aarde merkbaar raakt. Hoe het ook zei: ik wil met de Heer mee optrekken door in navolging van Hem wat pijn te ondergaan. Dat is soms moeilijk en dan ben ik OL Vrouw wel dankbaar als zij dat komt verlichten!

¹⁾ Banneux is een Maria-bedevaartsplaats in de Belgische Ardennen.
Mijn vorige baan bestond uit het organiseren van (zieken-)bedevaarten vanuit Nederland naar Banneux.