“Mama, kijk!!!” roept Denise trots terwijl ze op haar fietsje voorbij raast. Sinds gister kan ze los, zonder zijwieltjes fietsen. Dat werd hoog tijd, want ze is ruim vijf jaar. Al heel ruim. “Mama, kijk!!!” roept Denise trots terwijl ze op haar fietsje voorbij raast. Sinds gister kan ze los, zonder zijwieltjes fietsen. Dat werd hoog tijd, want ze is ruim vijf jaar. Al heel ruim.

Dat ze nu pas kan fietsen komt niet door haar, maar vooral door mij. Want op de eerste plaats kost het natuurlijk veel tijd en energie om met het kind te oefenen. En aan beide schort het nog wel eens bij deze moeder. Onder mijn hersenpan heb ik een ‘to do-list’, gerangschikt op urgentie. En ‘Denise leren fietsen’ stond ergens op de 29ste plaats schat ik zo. In de top 10 staan die dingen die echt moeten, zoals kinderen van en naar school brengen, huiswerk met ze maken, werken, eten inslaan en wassen draaien. Zelfs in die lijst kunnen de prioriteiten onderling nog weleens ruzie met elkaar maken. Zo had ik het eens zo druk op mijn werk dat er in het hele huis geen schone vaatdoek meer te vinden was en we brood bij de buren moesten lenen. Gelukkig nam mijn laconieke wederhelft – die techneut is- het luchtig op en concludeerde: “ de primaire processen liggen stil hier”.  

Maar mijn urgentiebeleid was niet de enige reden dat Denise pas zo laat heeft leren fietsen. Menigmaal ben ik met mijn kleuter op het fietspad gaan oefenen. Zijwieltjes eraf en peddelen maar. Er was echter één probleem: ik het kon het niet over m’n hart verkrijgen om haar helemaal los te laten. Met m’n joggingschoenen aan rende ik met d’r mee en greep ’t kind bij de lurven zodra ze haar evenwicht leek te verliezen. Voor mijn geestesoog zag ik haar namelijk vreselijk verongelukken: een val vol op haar gezicht, gat in d’r hoofd, een hersenschudding enzovoorts. Dus van echt ‘los’ fietsen was nog geen sprake.  

Gisterochtend ging Edwin met Denise en fietsje op pad. Papa is uit ander hout gesneden. Hij vertelde haar: “Denise, als je leert fietsen zul je vast een keertje vallen. Dat is helemaal niet erg. Dan huil je even, rapen we het fietsje van de straat en dan stap je er weer op. Zo heeft papa het ook moeten leren, ik ben ook weleens gevallen.” Dat was allemaal geen enkel probleem voor het kind. En daar gingen ze. Denise op de fiets, papa stukje meelopen, duwtje in de rug en hup: los. Elke slinger corrigeerde ze zelf en tot nu toe is ze niet één keertje gevallen. Ze is apetrots op haar nieuwe vaardigheid en gaat er echt als een speer vandoor.

Kijk, dan weet je weer waarom zo’n kind óók zo hard een vader nodig heeft die ze nét even verder uitdaagt.  Lang leve de papa’s!