Eettafel, wat ben je wonderschoon! Ik hoorde laatst dat een derde van de gezinnen niet eens meer een eettafel heeft. Moeten ze helemaal zelf weten, natuurlijk. Maar o wat ben ik blij dat wij er wel een hebben! Toen mijn man en ik trouwden, mochten we er een uitzoeken als cadeau. We kozen… Eettafel, wat ben je wonderschoon! Ik hoorde laatst dat een derde van de gezinnen niet eens meer een eettafel heeft. Moeten ze helemaal zelf weten, natuurlijk. Maar o wat ben ik blij dat wij er wel een hebben!

Toen mijn man en ik trouwden, mochten we er een uitzoeken als cadeau. We kozen een stevige teakhouten tafel van 1 bij 2 meter. In de winkel leek hij stukken kleiner dan in ons nieuwbakken startersappartement… (oeps…) Maar hij is niet meer weg te denken.

Ik kan gerust zeggen dat onze eettafel het centrum is van ons drukke gezinsleven. 's Ochtends 's middags en 's avonds verzamelen de Gerritsjes zich er rond de gezamelijke maaltijd, om maar niet te spreken van de puzzels en spellen die er dagelijks aan gespeeld worden. De tafel brengt ons bij elkaar.

Eigenlijk net als in de kerk het altaar het middelpunt is, waar Christus kiest neer te dalen vanuit de hemel en ons om zich heen verzameld, is onze tafel een plek waar offers gebracht worden ten bate van het gemeenschappelijke goed (“Alweer een puzzel…?”). Een plek waar de dagelijkse vreugde en pijn wordt besproken en gedeeld en naar elkaar geluisterd wordt. Een plek die getekend is door onze gezamenlijke herinneringen van bekers omgevallen yoghi en weggepoetste vingerverf.

Ik vraag me af hoe gezinnen zonder eettafel kunnen leven. Zitten zij rond de televisie? Eten zij apart en eenzaam van elkaar? Ik hoop dat onze eettafel nog lang blijft bestaan. De band tussen onze gezinsleden is het mooiste cadeau wat ik me ooit had kunnen wensen… Een plek waar God tegenwoordig is.