“Gelovige gezinnen in een tijd als de onze hebben nood aan ondersteuning, willen ze als gelovig gezin overleven.” Dat schijft Katholiek Nieuwsblad deze week in een commentaar waarin het pleit voor gezinsvriendelijke parochies. “Gelovige gezinnen in een tijd als de onze hebben nood aan ondersteuning, willen ze als gelovig gezin overleven.” Dat schijft Katholiek Nieuwsblad deze week in een commentaar waarin het pleit voor gezinsvriendelijke parochies.

Toen paus Johannes Paulus II de laatste keer in België op bezoek was, zat hij naast kardinaal Danneels aan tafel en vroeg hem wat zijn prioriteit was. “De gezinnen”, antwoordde deze. De paus was het daar helemaal mee eens. “Een christelijk gezin alleen bevindt zich in de gevarenzone”, is een uitspraak van dezelfde kardinaal. Gelovige gezinnen in een tijd als de onze hebben nood aan ondersteuning, willen ze als gelovig gezin overleven. Zij hebben een gezinsvriendelijke parochie nodig.

De parochie van haar kant kan niet zonder gezinnen, want een parochie die niet bereid is een thuis te bieden aan gezinnen, is ten dode opgeschreven. Immers: hoe kan een parochie bouwen aan haar toekomst als er geen ruimte is voor ouders die er terecht kunnen met hun kinderen? Als er geen crèche is en oudere parochianen met dodelijke blikken gezinnen met kleine kinderen de kerk uit kijken, omdat die kleintjes hun devotie verstoren? Als kleine kinderen tijdens een preek voor volwassenen zichzelf moeten zien bezig te houden omdat er geen nevendienst voor hen is? Als tienerkinderen de enigen van hun leeftijdsgroep zijn?

Maar waar er wel ruimte is voor gezinnen, al is die gebrekkig, waar kinderen op hun niveau het Evangelie meekrijgen en met andere gelovige kinderen contact hebben, waar tieners andere tieners kunnen ontmoeten en ouders andere ouders, daar is een klimaat waar een nieuwe generatie gevormd en gemotiveerd kan worden om verantwoordelijkheid te dragen voor de Kerk van de toekomst. En waar parochies ruimte maken voor gezinnen, is de kans veel groter dat in die gezinnen de kinderen naarmate ze opgroeien kiezen voor de levenswijze van hun ouders.

Veel parochies willen wel, maar kunnen niet. Een kerk verwarmen kun je met een handbeweging. Maar voor gezinsvriendelijkheid zijn er helaas geen knoppen. Vandaar dat parochies een beroep moeten kunnen doen op hulp van buiten: vorming van parochianen voor gezinswerk, adviezen en begeleiding, materialen, bezoeken aan andere parochies waar het wel lukt. Dat aanbod kan komen vanuit het bisdom: steeds meer bisdommen kiezen gelukkig voor een centrum of dienst voor huwelijk en gezin.

Zo biedt Den Bosch fuserende parochies begeleiding op dit vlak, want samenwerkende parochies kunnen zo'n opzet beter aan dan afzonderlijke. Daarnaast is er een aanbod vanuit de zogenaamde nieuwe kerkelijke bewegingen, die deels ontstaan zijn omdat gezinnen in hun parochies niet aan hun trekken kwamen. Marriage Encounter, Kanaweken, de Marriage Course, Nieuwe Gezinnen en Liefde en Waarheid zijn allemaal geslaagde ervaringen van huwelijksbegeleiding. En organisaties als Kinderwerk Samuel en jongerenprogramma's als Rock Solid bieden parochies een helpende hand.

Een parochie kan bewust kiezen voor de toekomst en dus voor gezinnen. Er zijn dan tal van mogelijkheden die weg in te slaan: vanaf een rubriek in het parochieblad tot luiers in de toiletten. Ook de parochie die niet bewust kiest, maakt een keuze: voor een sterfhuisconstructie, want zonder aanwas is er geen toekomst.