Pastoor Pieter Scheepers schreef onlangs over de uitdaging waar vele gezinnen voor staan bij de zondagse Eucharistieviering: baby’s die huilen, peuters die niet stilzitten en kinderen die niet stil zijn: luister naar de paus! Pastoor Pieter Scheepers van de Franciscusparochie te Asten schreef onlangs over de uitdaging waar vele gezinnen voor staan bij de zondagse Eucharistieviering: baby’s die huilen, peuters die niet stilzitten en kinderen die niet stil zijn: luister naar de paus!
“Ken je dat? Je neemt je baby, dreumes of peuter mee naar de Mis, maar relaxt is het niet. Je kind zit niet stil en het maakt geluid: Het praat en het doet mee met de Mis, maar dan wel met de priester. Het kind zingt, maar op zijn of haar moment. Je ontdekt dat er een keur van onvermoede bronnen van geluid bestaan; het boekje om in te laten lezen, valt keihard op de grond (en nog eens, en nog eens). En dan is er natuurlijk nog de huilbui: luid en duidelijk en niet te stuiten. Hoofden draaien zich om; soms met een bemoedigende lach, maar soms ook met verstoorde blikken. Tegelijk merk je ook dat het goed is als het kind van heel jongs af aan mee gaat. Hij of zij hoort erbij en vindt het fijn in de kerk, maar moet nog wel leren om zich aan te passen. Net zoals dat kinderen zoveel dingen nog moeten leren en oefenen. Het is goed als ze daarvoor de ruimte krijgen.
Voor alle ouders die dit soort stress ervaren had Paus Franciscus recent een bemoedigend woord. Tijdens een avondmis in de parochie van San Giuseppe all’Aurelio in Rome zei de Paus dat de tranen van kinderen ‘de beste preek’ zijn. Hij zei: ‘Kinderen huilen, ze zijn luidruchtig en ze stoppen niet met bewegen, maar wat mij echt irriteert is als een kind in de kerk huilt en iemand zegt dat het weg moet. Gods stem is in de tranen van een kind: zij moeten nooit gemaand worden de kerk te verlaten.’”