Wat me steeds vaker opvalt is dat de jonge mensen en gezinnen in de kerk niet van Nederlandse origine zijn. Het zijn veel Aziaten en Afrikanen en ook nogal eens Oost-Europese katholieken. Wat me steeds vaker opvalt is dat de jonge mensen en gezinnen in de kerk niet van Nederlandse origine zijn. Het zijn veel Aziaten en Afrikanen en ook nogal eens Oost-Europese katholieken.

Afgelopen zondag gingen we even een kaarsje opsteken bij een Mariakapelletje in de buurt en al snel kwam er een Aziatisch gezinnetje binnen: opa, een jonge vader, een moeder van begin twintig en een beeldschoon baby’tje dat ons met donkere kraaloogjes vanuit de maxicosi bekeek. Terwijl ‘mama’ op haar knieën aan het bidden was, plaatste de vader zijn kind vóór het Mariabeeld en maakte trots een foto met zijn mobiele telefoon.

Deze katholieken kunnen nog wel eens de toekomst zijn van onze Kerk in Nederland. Volgens mij heeft de hemel ons nieuwe missionarissen gestuurd! Missionarissen met twee kenmerken: ze zijn heel diep gelovig en uiterste bescheiden en beleefd. Misschien wel te beleefd want ze vallen nauwelijks op. Dat zit vast in hun aard, maar het kan natuurlijk ook zijn dat wij hen te weinig vragen of ruimte geven om ook echt een steentje bij te dragen in onze parochies. En dat is een gemiste kans.

Wereldkerk

Je zou het namelijk bijna vergeten, maar we maken deel uit van een wereldkerk. Dat is vooral goed te merken als je op woensdagmiddag naar het Sint Pietersplein in Rome wil. Dan weet je weer dat we heel, heel veel katholieke broers en zussen hebben uit alle uiteinden der aarde. Overal is het een groot rebbelfestijn van Spaans, Italiaans, Portugees, Engels, Duits, Arabisch en tig andere talen die ik niet ken.

Mijn dochtertje Denise van negen jaar is op een toekomst in de wereldkerk voorbereid. Al jaren zit ze in een multi-cultiklas met maar een paar Nederlandse kinderen. Haar vriendinnetjes zijn afkomstig uit de Domincaanse Republiek, Afrika, China, Servië en Polen. En of ze nu uit Nederland of weet-ik-het-waar komen, ze houden allemaal van frietjes en verstoppertje spelen. Net als samen tekenen, dansjes doen en buitenspelen. Mensen uit andere culturen en landen lijken misschien fundamenteel anders, maar als dat zo was zou de catechismus ook in 195 verschillende versies moeten worden geschreven. Toch is er maar één voor de hele Kerk van de Noordpool tot de Zuidpool en van Nieuw-Zeeland tot Nederland.

De beste vriendin van Denise komt uit China. Ze heeft vier kleine zusjes en met z’n zessen is het altijd een gezellige boel. Gister was het zo gezellig geweest met die vijf Chinese meisjes en hun ene blonde Nederlandse vriendinnetje, dat hun moeder wel heel gastvrij en serieus voorstelde: “Denise, over twee jaar gaan wij in de grote vakantie met het vliegtuig naar onze familie in China. Ga je met ons mee?” Hmm, mijn dochter integreert iets té goed geloof ik. Dit zie ik niet zo zitten. Maar ze zal zich later zeker thuis voelen in een Nederlandse wereldkerk, dat wordt in elk geval geen probleem.

Brechje