‘Gisteren’ was mijn oudste dochter nog een dreumes waar ik verstoppertje mee speelde – “Cecieltje kom je mama zoeken?!” – en nu vertrekt ze dagelijks met een joekel van een schooltas naar de middelbare school. Vier weken geleden is ze begonnen. ‘Gisteren’ was mijn oudste dochter nog een dreumes waar ik verstoppertje mee speelde – “Cecieltje kom je mama zoeken?!” – en nu vertrekt ze dagelijks met een joekel van een schooltas naar de middelbare school. Vier weken geleden is ze begonnen.

Het is een hele kluif. Eerst hebben we tientallen boeken gekaft. Dagenlang was de huiskamer bezaaid met boeken, plakband en kaftpapier.  Sinds de lessen echt begonnen zijn, maakt ze lange dagen en daarna wacht altijd nog een berg huiswerk. Als we niet opletten zit ze om tien uur ’s avonds nog Franse woordjes te leren…

Heel wat voor zo’n jong meisje. Maar da’s nog niet alles. Want met hard werken voor je vakken overleef je nog niet op school. Elke dag wordt er zorgvuldig een kekke outfit uitgezocht en aangetrokken, want daar staat of valt je reputatie mee. Vriendschappen en ‘erbij horen’ zijn van groot belang. Gelukkig heeft ze een paar leuke vriendinnen gevonden: een pak van mijn hart. Het lijkt er op dat ze wat dat betreft haar ‘draai’ al wel gevonden heeft.

Op deze nieuwe school, met katholieke signatuur, lopen docenten rond die niet zoveel meer met deze identiteit hebben. Na de eerste les bij docent X vertelde Cecile al verontwaardigd: “Hij zei: ‘christenen geloven dat Jezus echt over het water heeft gelopen’. Alsof het achterlijk is om te denken dat daar iets van waar is! Hij denkt ook dat christenen aan het uitsterven zijn.”

Eigenlijk had Cecile er het liefst iets van gezegd, maar de sociale druk had haar ervan weerhouden. De volgende les kreeg ze echter een kans waar ze moedig gebruik van maakte. Terwijl ze heel goed wist dat ze waarschijnlijk de enige zou zijn, stak ze direct haar vinger op toen docent X vroeg: “Wie van jullie is katholiek?”. Er was inderdaad niemand die hetzelfde deed. “Zo, zo”, zei docent X die besloot te checken hoe ‘echt’ dit katholiek-zijn nu wel of niet was: “Dus jij gaat ook een askruisje halen op aswoensdag?” “Ja mijnheer”. Hij keek verbaasd: “En vast jij dan ook?” “Ja mijnheer.” “En bij jullie thuis is iedereen katholiek?” “Ja mijnheer”, “En jij gaat iedere zondag naar de kerk?” “Ja mijnheer”.  Dat had hij duidelijk niet verwacht.

Thuis zijn we natuurlijk heel trots op Cecile vanwege dit dappere getuigenis. Toch had geen klasgenoot negatief gereageerd. Integendeel, haar nieuwe vriendinnen begrepen haar volledig toen ze na deze les haar hart luchtte met de woorden: “Pff, ik voelde me wel super lonely hoor toen ik de enige katholiek bleek te zijn!” Waarschijnlijk is het juist de eerlijkheid over haar geloof waar de klasgenoten geen enkele moeite mee hebben. Sterker nog, eentje gaat er binnenkort mee naar een katholiek tienerweekend. Katholiek-zijn, dat wordt nog eens helemaal ‘kek’!   

Brechje