Toen Denise vorig jaar nog in groep 7 zat, kwam Luc naast haar zitten. Dat was niet omdat ze zulke dikke maatjes waren, maar omdat het moest van de juf. Luc is al sinds mensenheugenis de grootste relschopper van de klas. Omdat Denise op school doorgaans heel rustig is en aandachtig haar werk doet, verwachtte juf dat Luc wat braver zou worden. Toen Denise vorig jaar nog in groep 7 zat, kwam Luc naast haar zitten. Dat was niet omdat ze zulke dikke maatjes waren, maar omdat het moest van de juf. Luc is al sinds mensenheugenis de grootste relschopper van de klas. Omdat Denise op school doorgaans heel rustig is en aandachtig haar werk doet, verwachtte juf dat Luc wat braver zou worden. Zo had hij geen collega-relschoppers in de buurt, maar zat er naast hem een klein meisje met blonde krulletjes rustig te werken. Blijkbaar was het inderdaad een verbetering voor de leerkracht, want Luc werd de rest van het schooljaar niet meer verplaatst.

Dit alles niet tot vreugde van Denise die knettergek werd van die jongen. Thuis kwamen de klachten: Luc zat aan een stuk door te vervelen, pakte haar pennen af, seinde naar zijn vriendjes elders in de klas enzovoorts. Bovendien was ze wel een beetje bang voor deze jongen die ook nog eens minstens een kop groter is dan zij.

Na de grote vakantie gingen Luc en Denise naar groep 8. Van de twee nieuwe juffen mochten alle kinderen zelf een plaatsje kiezen. Denise en haar vriendinnetjes hadden het snel bekeken en gingen gezellig in een groepje bij elkaar zitten. Luc zat aan de andere kant van het lokaal bij z’n maten. Iedereen blij en gelukkig, maar het feest was niet voor lang. Blijkbaar gedroeg Luc zich niet goed genoeg en zat binnen twee weken weer naast mijn dochter. Er was een meisje uit het vriendinnetjegroepje gehaald en Luc was erin geschoven, opnieuw náást Denise. Mijn jongste baalde als een stekker: zat ze wéér naast die branieschopper.

Maar……inmiddels heeft de angst voor Luc plaatsgemaakt voor enige assertiviteit: “Weet je mama, als Luc zit te klieren, dan zeg ik eerst: “ophouden Luc! Dat herhaal ik nog een keer en als hij dan nog niet stopt, zeg ik: kappen!” Meestal zetten deze commando’s Luc nog niet op de rem. Dan trekt Denise de rest van haar mogelijkheden uit de kast en geeft hem een flinke schop onder tafel als het juf het niet ziet: “Dan stopt-ie wel!”

Er ontstaan langzaamaan ook acties die bijna niet meer door de beugel kunnen. Omdat Luc de dames graag loopt te jennen en de een of de ander beledigt met onaardige woorden, organiseren ze samen een tegenactie: eendracht maakt macht. Als hij even niet kijkt stoppen de dames een wel erg zacht mini-tomaatje in zijn rugzak. “Nu maar hopen dat hij thuis op z’n donder krijgt omdat z’n tas vies is!”, gniffelen ze met een gemeen lachje.

Tja, wat moet je als moeder daar nou op zeggen? Ik ben wel heel blij dat ze zich steeds sterker voelt en niet meer bang is voor die jongen. Dat mijn meisjes zichzelf leren verdedigen vind ik heel belangrijk. Het zou nog iets diplomatieker kunnen, maar het begin is er zullen we maar zeggen…

Brechje