In zijn editoriaal van vrijdag 21 juni meent Yves Desmet dat ik mij niet meer druk maak om het burgerlijke homohuwelijk. Wellicht baseert hij die veronderstelling op enkele krantenkoppen en artikels die eind mei circuleerden. Daarin werden de woorden van mijn woordvoerder nogal ongelukkig weergegeven, wat wellicht de schijn wekte dat ik ‘mij niet meer druk maak’ om een burgerlijke verbintenis tussen homoseksuele personen.

Mijn standpunt is evenwel genuanceerder dan het woord ‘homoverbintenis’, dat in de media opdook, laat vermoeden. Zoals iedereen kunnen twee mensen, ook als ze van hetzelfde geslacht zijn, overeenkomsten sluiten over tal van materies (fiscaliteit, successierechten, eigendomsrechten, enzovoort). Die verbintenissen maken van dat stel zeker geen echtpaar, scheppen onder hen geen huwelijksband en geven geen recht op afstamming. Als de overheid aan die overeenkomsten een wettelijk kader wil geven dat voor iedereen geldt, is dat haar volste recht. Dat wettelijk kader mag dus niet beperkt blijven tot homoseksuele personen (daarom was het woord ‘homoverbintenis’ dat door De Morgen werd gelanceerd, zeer ongelukkig), maar moet uiteraard openstaan voor alle burgers.

In tegenstelling tot Yves Desmets veronderstelling blijf ik dus onveranderd ernstige en fundamentele ethische bedenkingen hebben, zowel bij de invoering van het burgerlijke homohuwelijk nu tien jaar geleden als bij de huidige voorstellen tot uitbreiding van de euthanasiewet.

+ André-Jozef Léonard,
aartsbisschop van Mechelen-Brussel