Vandaag, vlak voor Kerst, is Cecile jarig: ze is tien jaar geworden. Hieperdepiep hoera natuurlijk, maar ook een beetje meer loslaten voor deze moeder. Want elke dag merk ik méér dat ze haar eigen weg gaat. Vriendinnetjes zijn tegenwoordig heel belangrijk en als ik eens bezorgd vraag of ze het niet een beetje koud heeft en een vestje aanmoet, gaan haar stekels op en zegt ze: “Laat me nou!” Kortom: of ze een beetje meer zelf uit mag zoeken… Vandaag, vlak voor Kerst, is Cecile jarig: ze is tien jaar geworden. Hieperdepiep hoera natuurlijk, maar ook een beetje meer loslaten voor deze moeder. Want elke dag merk ik méér dat ze haar eigen weg gaat. Vriendinnetjes zijn tegenwoordig heel belangrijk en als ik eens bezorgd vraag of ze het niet een beetje koud heeft en een vestje aanmoet, gaan haar stekels op en zegt ze: “Laat me nou!” Kortom: of ze een beetje meer zelf uit mag zoeken… 

Op deze memorabele dag heb ik dus vaak teruggedacht aan haar geboorte, tien jaar geleden: zo’n klein en afhankelijk mensje waar ik helemaal smoorverliefd op werd. Juist in de zorg voor haar en haar zusjes leerden Edwin en ik de ‘zelfgave’ pas echt begrijpen. Want wel of geen ziekte of gezondheid, vieze of schone luiers, zin of geen zin: zorgen zul je als ouders. Ook bleek er een leeuwin in mij te schuilen die ik nog niet eerder ontdekt had: wie aan mijn kind komt, komt aan mij!

Ons voorland is niet zo best als ik de boekjes erop na sla: in de puberteit slaan de hormonen op tilt en vindt er in de bovenkamer een soort explosie plaats. Met name in de voorste hersenkwabben gaat de komende jaren een verbouwing plaatsvinden. En wel precies dáár waar planning en impulscontrole gemanaged worden. Met als gevolg niet meer goed kunnen organiseren en verstandig nadenken, waardoor ‘op tijd huiswerk maken’ en ‘kamer opruimen’ problemen worden. Werk in uitvoering dus, maar het resultaat mag er wezen, wordt mij beloofd. Juist in deze jaren schijnen kinderen geweldig creatief te zijn. De beste topmusici, zoals Mozart, hebben juist in hun adolescentiejaren bijzonder gepresteerd.

Voor mij is er ook goed nieuws: ik ben nog niet overbodig. Ook al denken ouders dat ze nauwelijks nog invloed hebben op hun tien-plus kroost, toch is dat nog wel zo. In deze onrustige jaren hebben ze een stevig thuisfront nodig. Ooit vertelde een ervaren tienerwerker aan ouders: “Blijf investeren in de drie R’en. Niet die van Rust, Reinheid en Regelmaat, maar in die van Ruimte, om ze steeds meer hun eigen weg te laten gaan, Regels, om aan te geven waar grenzen liggen én de belangrijkste: Relatie, waarmee je duidelijk blijft maken dat je van ze houdt.”

Gelukkig zijn wij niet de enigen met wie ze een relatie heeft. Er is er nog Eén. Laatst was Cecile met een groep kinderen (zonder ons) in een parochie waar het Allerheiligste was uitgesteld. Aan het eind van de aanbidding ging de priester rond en zegende elk kind met de monstrans. Thuis vertelde ze helemaal enthousiast: “Mama, toen die priester met de hostie voorbijkwam, was het gewoon Jezus zelf die vlak voor me stond!” Kijk, dat maakt het loslaten een stuk makkelijker: ze gaat niet alleen op weg. Hij is er bij.

Brechje