Over de onzichtbare wereld leer je op school niet veel en in de maatschappij is het buiten elke maatschappelijke discussie. Mijn vrouw en ik zijn binnenkort 25 jaar getrouwd. Een mijlpaal die we graag feestelijk willen gaan beleven. Over de onzichtbare wereld leer je op school niet veel en in de maatschappij is het buiten elke maatschappelijke discussie.
Opschrift bij het huwelijks-gedenkbord uit het Belastingmuseum: "Heilig, houdt heilig den huislijken haard. 1889-1914" Voor ons precies honderd jaar later: 1989-2014.
Mijn vrouw en ik zijn binnenkort 25 jaar getrouwd. Een mijlpaal die we graag feestelijk willen gaan beleven. En tegen alle maatschappelijke belevingen in vieren wij als eerste toch het sacrament. Je hebt 25 jaar mogen leren vertrouwen op God, op de genade van het sacrament voor wat betreft de omgang met elkaar en met God.
Bij conflicten, die af en toe overal wel eens voorkomen, kan je heel bewust God als sacramenteel gehuwde benaderen in je gebed. Maar ook in de praktische dagelijkse keuzes probeer je vanwege het geloof: de liefde, het belang van de ander nadrukkelijk mee te wegen. Het is een fundamenteel tegengestelde levenshouding van handelen op basis van verliefdheid, gevoelens van wat wel leuk kan zijn of berekening van wat voordeel op levert.
Ik prijs mij zalig dat ik ook een vrouw getroffen heb die net als ik er op gericht is om O.L Heer in ons huwelijks- en gezinsleven een prominente plaats te geven.
Zichtbare werkelijkheid vieren
Natuurlijk ben je ook blij met menselijke gevoelens van liefde. En verder met allerlei mensen waar je samen mee op mag trekken. Ook voor hen kan je een huwelijksfeest vieren. Mijn vader zei eens dat hij het erg zinvol vond om af en toe over levensbeschouwelijke dingen te praten met mensen die vijftien jaar verder waren dan hij was. Die gelegenheid had ik onlangs ook. Ik sprak uitgebreid en openhartig met een kennis die zijn veertig jarig huwelijksfeest gevierd had. Ik laat hem hier graag aan het woord.
Hij bleef enige tijd stil om die conclusie goed door te laten dringen. Toen vervolgde hij: ”Wij hebben kort geleden gevierd dat we veertig jaar getrouwd zijn. Velen halen dat niet. Mijn vrouw raakte onlangs in een kledingwinkel met een andere vrouw aan de praat die een nieuwe jurk had gekocht in verband met haar nieuwe date. Mijn vrouw zei toen dat ze een date had van wel veertig jaar lang.
Ik snap verder niet dat mensen hun huwelijksfeest niet vieren. Een huwelijksfeest is niet alleen voor het huwelijkspaar, maar ook anderen ontmoeten elkaar. Als je ziet wat het doet voor de onderlinge binding van allerlei groepen mensen. Mijn familie is bij elkaar gekomen om wat voor te bereiden. De familie van mijn vrouw is bij elkaar gekomen. En onze kinderen en kleinkinderen hebben een dvd voor opa en oma gemaakt. Allemaal mochten ze iets zeggen of doen. En vooral ook wat de aanhang zei: het was gewoon ontroerend.
We konden de huwelijksdag vieren in een restaurant maar we hebben ervoor gekozen om de mensen thuis te ontvangen. Dan zien ook neven en nichten, die we zelden zien, eens waar wij wonen. We hebben het in één dag gevierd, met catering en een tent in de tuin.
Op die dag waren de kleinkinderen er niet bij. Want dan vragen ze de hele tijd de aandacht van oma. En ze lusten bepaalde dingen niet. En de ouders zijn dan de hele tijd met hun kinderen bezig. Maar de zaterdag daarop hielden we een speciaal pannenkoekenfeest voor de kleinkinderen. Ze mochten zo van tafel lopen als ze dat wilden. Verder was er nog van alles voor hun te doen. Ze hebben een onvergetelijke dag gehad.
Ten slotte gaan we met de kinderen en kleinkinderen een week naar de Canarische eilanden. We hebben voor elk gezin een apart huisje geboekt op een vakantiepark. Dat is ook heel bijzonder. Het komt misschien wel nooit meer voor dat we samen met kinderen en kleinkinderen zo lang bij elkaar mogen zijn.”
Zijn vrouw haalde een canvasdoek van boven. Een foto erop met alle kleinkinderen. Het waren er negen. Wat waren ze trots!