Ik zag al weken op tegen een operatie. Alle neus- en bijholtes moesten poliep- en ontstekingsvrij gemaakt worden. Een operatie van een uur, onder narcose. “De helft van medische handelingen gaat fout: bij diagnose of medicijnen, soms bij de operatie zelf.” Zo’n bericht in de media enkele dagen voor de operatie wakkert het zelfvertrouwen niet echt aan. Maar ja, welke keuze maak je. Opereren of niet? Ik zag al weken op tegen een operatie. Alle neus- en bijholtes moesten poliep- en ontstekingsvrij gemaakt worden. Een operatie van een uur, onder narcose. “De helft van medische handelingen gaat fout: bij diagnose of medicijnen, soms bij de operatie zelf.” Zo’n bericht in de media enkele dagen voor de operatie wakkert het zelfvertrouwen niet echt aan. Maar ja, welke keuze maak je. Opereren of niet?

De arts was er duidelijk over. Op de scan was alles grijs wat zwart had moeten zijn. Met medicijnen viel niets meer te bereiken, want de medicijnen konden het te bestrijken gebied niet bereiken. Opereren was het enige wat kon helpen. Voordelen: door de neus ademen is beter dan door de mond ten behoeve van de longen, vooral als je wat last hebt van astma. Veel minder duf zijn en wellicht weer kunnen ruiken. Nadelen: zo’n operatie en hersteltijd natuurlijk, maar wel een redelijk grote kans dat die holtes niet weer volledig gaan dichtzitten. Als je je medicijnen goed inneemt. Ik ben consciëntieus, dus die medicijnen zal ik goed innemen. Ik heb al een portable gekocht, een verstuiver, een apparaatje waarmee je het medicijn zo goed mogelijk kunt inbrengen. Risico’s van de operatie: nagenoeg geen.

Voor die operatie haal je allerlei wilde gedachten in je hoofd: “als die narcose niet goed lukt en je voelt toch dat je geopereerd wordt”. Dat was wel een hele heftige gedachte! “Als ze iets beschadigen, bijvoorbeeld bij je oog? Het zal wel een heel gek gevoel geven als alle holtes open zijn!” Je laat de angst niet je keuze voor operatie bepalen, maar het is wel vervelend.

Je bidt van tevoren voor de operatie. Mijn vrouw adviseerde vooraf nog naar de Mis te gaan. Het Allerheiligste is aanwezig in het Canisius ziekenhuis te Nijmegen, en ook daar ga je vooraf bidden. Overigens is dat heel wat beter dan een “gebedsruimte” met allerlei “steentjes” en nog net een Mariabeeld, wat ik in een ander ziekenhuis tegenkwam.

Maar nu komt de getuigenis. Zaterdagavond in de Mis kreeg ik de woorden in mij “als je maandagochtend de hostie nuttigt, neemt Jezus de hele operatiekamer in zich op.” Tegelijkertijd verdween alle angst en was ik volmaakt rustig. Ik ben maandagochtend naar de Mis te gaan en heb deze als diaken geassisteerd. Vlak voor de operatie, toen ik van bed op de operatietafel rolde, toen ik het mondkapje van de zuurstof op mij kreeg, moest ik (van harte) daaraan denken: de hostie die ik vanochtend heb genuttigd en in mij is, Jezus, neemt de hele operatiekamer in Zich op.

De arts, die wel in zijn aantekeningen gelezen had dat ik tegen de operatie opzag, herhaalde telkens “wij gaan goed voor u zorgen. Wij gaan goed voor u zorgen. Wij gaan….” Het is allemaal heel goed gegaan. De operatie zelf, en het herstel tot nu toe ook. Weinig pijn en wel natuurlijk het nodige ongemak. Meer dan een week lang telkens bloed uit je keel schrapen en zeer lamlendig voelen.

Elke keer als je wat doet en denkt dat het wel weer gaat en denkt dat je krachten terugkomen, dan krijg je nadien weer een terugslag. Je ervaart soms eenzaamheid: sommigen, van wie je het niet verwacht had, interesseren zich niet voor je operatie en herstel. Anderen doen dat juist weer wel. Iemand nam de hele ochtend vrij om mij uit het ziekenhuis te halen (mijn vrouw kan vanwege haar handicap op dit moment geen auto rijden) en hielp thuis ook nog met het een en ander. Zeer dienstbaar! Dat soort dingen moet je ook zien. Maar al met al heb ik OL Heer als gelovige ook bedankt. Die woorden over de hostie zaterdagavond, de rust die over je kwam en over je bleef, dezelfde woorden maandag daarna, vlak voordat je onder narcose ging… Heel bijzonder, heel dankbaar!

Diaken Edwin