Vooral Denise droomt van een viervoetig vriendje in huis: een hondje… En het liefst eentje die gewoon lekker warm bij haar in bed kruipt en haar ’s morgens wakker maakt met een grote, natte lik over het gezicht. Werkelijk, dat moet de hemel op aarde zijn. Vooral Denise droomt van een viervoetig vriendje in huis: een hondje… En het liefst eentje die gewoon lekker warm bij haar in bed kruipt en haar ’s morgens wakker maakt met een grote, natte lik over het gezicht. Werkelijk, dat moet de hemel op aarde zijn.

Al-les heeft ze ervoor over: “Dan sta ik elke dag echt heel vroeg op en laat ik ‘m ’s morgens voor ik naar school ga wel uit en kun jij doorslapen”. De ochtend is namelijk mijn slechtste moment van de dag. Dochter­lief weet natuurlijk dat de kans op een hond helemaal nul komma niks wordt als ik ook nog eens voor dag en dauw zo’n beest buiten in de kou z’n behoeften moet laten doen. Dus daar wordt bij voorbaat op geanticipeerd.

Het hoogtepunt van de afgelopen herfst­vakantie was een avond waarop Edwin en ik een vergadering hadden. Het gezin waarbij we hadden afge­sproken heeft namelijk een mini-bouvier, Borre: een klein zwart hondje met krulletjes en een zacht karakter. Echt een heel lief hondje. Denise heeft zich geweldig verheugd op die avond en mocht, met Borre naast zich, een videootje kijken. Drie keer raden wat dé vraag was toen wij om elf uur ’s avonds met het kind weer naar huis reden: “Wáárom krijgen wij nou niet zo’n hondje?”

Tja. Edwin is niet zo van de honden. En ik doe mijn werk nu wel van huis uit, maar ben toch zeker van plan om ook weer buitens­huis aan de slag te gaan. Bovendien hebben we geen enkele ervaring met zo’n beest. Als klap op de vuurpijl ben ik volgens een bloed­test ook nog eens allergisch voor honden. Nog nooit wat van gemerkt, dus de vraag is of ik er een allergische reactie van zou krijgen, maar ik wil wel zeker weten dat ik er echt goed voor kan zorgen van begin tot eind. Anders begin ik er niet aan. Allemaal prachtige redenaties voor volwassenen. Ik heb ze al zeker twintig keer herhaald voor het kind, maar da’s allemaal zinloos. Vergeet het. Zij wil een hondje…

Dus is Denise’s kamer bedekt met honden­kalenders, -notitie­blokjes, -pennetjes en vooral: knuffels, heel veel honden­knuffels. De echte hond is vervangen door twee knuffels die samen zo groot zijn dat ze zelf bijna niet meer in haar bed past.

Teleur­gesteld over ons beleid meldt ze: “Later als ik groot ben dan neem ik gewoon vier honden” en beschrijft in geuren en kleuren welke soorten ze neemt en de boerderij waarin ze dat allemaal gaat her­bergen. Helemaal prima natuur­lijk, maar hoe denken even­tuele huis­ge­noten daarover? Daar heeft Denise ook over nagedacht: “ik vraag éérst of ze aller­gisch zijn”. Eén honden­bezwaar en hup, je komt de boer­derij niet in. Ik ben benieuwd wat de toekomst gaat brengen…

Brechje