Het is heel zwaar als je wél kinderen wil, maar ze niet kunt krijgen. Het beproeft natuurlijk je leven samen. Toch is IVF dan ook niet alles. Wij weten allemaal wat er bij IVF gebeurt. Een reageerbuis is al niet de meest liefdevolle omgeving, zodat je in alle eerlijkheid moet zeggen: we krijgen een kind omdat we het wíllen. Je kindje wordt niet ontvangen tijdens een liefdesdaad, maar tijdens een mechanisch proces waarbij de man zijn zaad geeft ‘voor de diepvries’. Vinden we het gek dat de Kerk dat allemaal wat ‘tegennatuurlijk’ vindt?

Maar wat nog belangrijker is: het ziekenhuis ‘maakt’ altijd meerdere embryo’s. Jullie kindjes. Eén daarvan wordt uitgekozen om in de baarmoeder tot mens te groeien en de rest… wordt ingevroren of na verloop van tijd weggegooid. Vinden we het gek dat de Kerk dan zegt: zo mag je niet met mensenlevens omgaan. En mag je als ouders kiezen voor één van je kinderen? Als het ziekenhuis eerlijk was, lieten ze jullie zelf ienemienemutten tussen al die buisjes. Want jij kiest toch, niet de gynaecoloog?

Het is maar de vraag wat je dan wilt. Koste wat kost een kind dat biologisch van jou is, of je hart openen voor een kind van een ander paar wat ongewenst is, of geaborteerd zou worden, en dat om die reden zou hunkeren naar de liefde die jullie kunnen en wíllen geven aan een kind? Wie kiest voor de natuur, het leven en de liefde, weet wel hoe hij ook anders tegen de vraag kan aankijken …