De Kerk is niet tegen seks. Sterker nog: binnen het huwelijk móet het zelfs, anders is het huwelijk niet eens een huwelijk. Dan sluit je de totale liefde namelijk uit. Iets anders is, dat de Kerk wel probeert om orde te scheppen in de sekschaos van tegenwoordig. Alleen al het spreken over een ‘uitlaatklep’ of ‘onderdrukte gevoelens’, laat zien dat mensen soms wel seksbommen lijken die elk moment kunnen ontploffen. Dat komt niet alleen uit onszelf, maar vooral van de wereld om ons heen die zo oversekst is. Moet de Kerk daarin soms meegaan? Zeggen dat het allemaal wel goed is, als je doet waar je zin in hebt? Iedereen weet wat de impact is van seks. We hebben de mond vol over slachtoffers van seksueel misbruik. We weten allemaal dat kinderen die te jong hevige seksuele ervaringen hebben, daardoor getraumatiseerd kunnen worden. We zien allemaal dat egoïstische seks, via internet, porno of zelfbevrediging, niet leidt tot meer echte liefde voor de ander. Mensen onderdrukken hun eigen seksualiteit juist door het ik-gericht te beleven, in de cel van de eigen cocon. De Kerk blijft daarom gewoon zeggen waar seks thuishoort: in het huwelijk, gericht en geordend op die éne waarmee je getrouwd bent. Een mooie weg, die seks waardeert zoals het is, en het niet verlaagt tot een snack.