Katholiek Nieuwsblad wijdde onlangs een commentaar aan kardinaal Schönborn versus het ‘pastoorsinitiatief’. Ook voor Nederland is dit uiterst delicate onderwerp over hertrouwd gescheiden katholieken relevant. Katholiek Nieuwsblad wijdde onlangs een commentaar aan kardinaal Schönborn versus het ‘pastoorsinitiatief’. Ook voor Nederland is dit uiterst delicate onderwerp over hertrouwd gescheiden katholieken relevant.
Nabijheid
In de uiterst gevoelige materie van de hertrouwde gescheiden katholieken heeft de Weense kardinaal Christoph Schönborn een aantal kritische kanttekeningen geplaatst. Hij reageert daarmee op het vernieuwingsgezinde 'Pastoorsinitiatief'. Dat bepleit onder meer dat gescheiden mensen met een nieuwe relatie gewoon te communie zouden moeten kunnen gaan.
Het is een thema dat opnieuw sterk leeft in de Duitstalige landen, maar dat ook daarbuiten in vele tienduizenden mensenlevens diep ingrijpt. Opnieuw hebben Duitse bisschoppen gepleit om nieuwe wegen te vinden om gescheiden mensen pastoraal bij te staan en indien zij een nieuwe relatie zijn begonnen onder voorwaarden tot de communie toe te laten.
Dat dit laatste niet kan, voelt voor velen als een straf, die nog eens bovenop de hartverscheurende ellende van een mislukt huwelijk komt. En het gaat daarbij niet om de onverschilligen, die zich toch nergens iets van aantrekken, maar om mensen die hun toevlucht zoeken bij de Kerk, van wie zij warmte en mededogen verwachten.
Je zult maar in de steek gelaten zijn en er met de opvoeding van de kinderen alleen voor zijn komen te staan. Dan heb je nog meer behoefte aan steun en een meelevend hart, om in je verdriet getroost, bemind en gekoesterd te worden, juist omdat je zo beschadigd bent.
Ook de paus is zich terdege van die problematiek bewust. Bij de gezinsdagen in Milaan noemde hij het zich verbreidende fenomeen van katholieken die nauwelijks gelovig een kerkelijk huwelijk hebben gesloten en na scheiding tot bezinning komen. Zij willen het opnieuw proberen en serieus werk maken van hun relatie, van hun geloof en van de gelovige opvoeding van hun kinderen.
Waar kardinaal Schönborn voor waarschuwde is dat het toelaten van de één, ook zijn uitwerking heeft op de ander. Want hoe voelt het als je ex van de Kerk de zegen krijgt terwijl je zelf nog met de pijnlijke scherven zit? Dan voel je je óók door de Kerk afgeschreven.
De Kerk zit niet alleen met dat dillemma, maar voor alles met het woord van Jezus zelf waarmee Hij de scheidingsbrief die Mozes had ingevoerd radicaal afwees en het huwelijk onontbindbaar verklaarde.
Dat het 'gezwel' echtscheiding, zoals de zalige paus Johannes Paulus II het ooit noemde, ook de katholieke gemeenschap diep aantast, heeft ook te maken met het magere begrip van de betekenis van het sacramentele huwelijk, het verminderde geloof in hiernamaals en de betekenis van trouw, lijden en offer.
Want er zijn ook mensen wier huwelijk stuk is gelopen en dezelfde ellende moeten doorstaan en toch trouw blijven aan hun gegeven woord. Die hun verdriet en zielenpijn aan God opofferen voor het zielenheil van hun uit hun leven verdwenen partner. Die, na zware innerlijke strijd, zelfs weten te vergeven.
Het is de opgave van de herders van de Kerk mensen daarin bij te staan, om naar volmaaktheid te blijven streven in al hun onvolmaaktheid. En om er te zijn voor hen die dat in al hun menselijkheid gewoon niet lukt. (KN)