Eens in de zoveel tijd is het voor ons ouders tijd voor de helikopterview. We geven onze kinderen een stevige knuffel, zwaaien nog even en vliegen er dan vandoor om de wereld eens vanaf een ander standpunt te bekijken. Afgelopen weekend zijn Pa en Ma Gerrits er tussenuit geknepen voor een paar dagen samen alleen op de Veluwe. Het voelt een beetje slecht: je kinderen gevoelsmatig ‘zo lang’ achter laten bij een ander. Zouden ze dat wel aankunnen? “Zullen we…

Eens in de zoveel tijd is het voor ons ouders tijd voor de helikopterview. We geven onze kinderen een stevige knuffel, zwaaien nog even en vliegen er dan vandoor om de wereld eens vanaf een ander standpunt te bekijken.

Afgelopen weekend zijn Pa en Ma Gerrits er tussenuit geknepen voor een paar dagen samen alleen op de Veluwe. Het voelt een beetje slecht: je kinderen gevoelsmatig ‘zo lang’ achter laten bij een ander. Zouden ze dat wel aankunnen? “Zullen we opbellen om te vragen hoe het gaat?” Vragen we de eerste ochtend aan elkaar. “Nee, ja… ja, nee, ehm, een smsje sturen dan?” De oppas, oma, antwoordt direct. Ze hebben heerlijk uitgeslapen en ze doen het uitstekend. “He, waarom doen ze dat bij ons nou nooit?” Het lijkt wel of ze hun beste gedrag hebben bewaard voor de oppas. Het is niet eerlijk!

Nou zijn mijn kinderen vanzelfsprekend altijd engeltjes, maar soms… met een hoofdletter “B” er voor. Als je dan niet tijdig in de helikopter stapt, maak je kans in de negatieve spiraal te komen: negatief gedrag – mama boos – nog meer negatief gedrag – mama nog bozer… Verbazingwekkend trouwens over hoe weinig geduld ik dan soms blijk te beschikken, dat had ik mij van mijzelf nooit zo gedacht. (Weer een illusie armer…)

Opvoeden kan confronterend zijn. In ieder geval, het leven lijkt vanaf onze helikopter op de Veluwe stukken relaxter als normaal. Eindelijk tijd om elkaar weer eens zonder de papa- of mamabril op te zien en elkaar weer recht in de ogen aan te kijken. En de conclusie van onze helikopterview…: "Het zijn toch schatjes. Als wij nou nog wat meer geduld zouden hebben…" Wij zijn in ieder geval weer helemaal opgeladen. En de kinderen? Op de terugweg bel ik nog even met oma. "Ja het gaat harstikke goed!" Gilt oma door de telefoon. Onze jongste heeft net voor het eerst in zijn leven een softijsje achter de kiezen. "Maar ik moet nu ophangen, we zitten namelijk in de speeltuin!" En of wij of zij de frietjes zullen gaan halen?