Een paar weken geleden kregen wij een alarmerend bericht van Paul en Patricia Kamp. Voor het geval u ze niet kent: zij zijn de initiatiefnemers en verantwoordelijken van kinderclub Sonshine in Rotterdam. Met het organiseren van clubbijeenkomsten en het doen van huisbezoeken ondersteunen ze vanuit hun katholieke geloof veel gezinnen die vaak in benarde situaties zitten. Zelf leven ze met hun vijf kinderen van giften. Een paar weken geleden kregen wij een alarmerend bericht van Paul en Patricia Kamp. Voor het geval u ze niet kent: zij zijn de initiatiefnemers en verantwoordelijken van kinderclub Sonshine in Rotterdam. Met het organiseren van clubbijeenkomsten en het doen van huisbezoeken ondersteunen ze vanuit hun katholieke geloof veel gezinnen die vaak in benarde situaties zitten. Zelf leven ze met hun vijf kinderen van giften.
Tijdens verbouwingswerkzaamheden van het clubgebouw werd een stalen kast gesloopt door vrijwilligers. Daarbij is asbest vrijgekomen. Een regelrechte ramp. Zowel het gebouw als de hele inventaris was bedekt onder de asbeststof. Alleen al het asbestvrij maken van het gebouw zou 45.000 euro kosten. Ze stuurden een alarmbrief rond en de reacties waren groots: mensen gaven wat ze konden. Maar ja, 45.000 euro zat er niet bij en de verzekering ging ’t ook niet ophoesten.
Een grote zorg dus, totdat Paul en Patricia telefoon kregen van het ingenieursbureau dat de sanering coördineerde: de zeven bedrijven die betrokken waren bij de asbestsanering hadden besloten om dit volledig kosteloos te doen. Zij zouden zelf opdraaien voor hun personeelskosten en het (dure) afvoeren van de asbest. Om eerlijk te zijn: bij zulke berichten houd ik het bijna niet meer droog. Dat Gods liefde zo ook door mensen die Hem waarschijnlijk niet kennen heen kan stromen, raakt mij diep.
En da’s niet de eerste keer dat ik zoiets meemaak. Tijdens een stage in de verpleging was ik in een aantal gevallen echt onder de indruk van de liefde die ongelovige verpleegkundigen hadden voor hun moeilijke psychiatrische patiënten. En ook mijn lesbische collega van de GGD waar ik tien jaar geleden werkte kon zo onbaatzuchtig zijn dat ik dacht: “Tjonge, hier kan ik nog van leren!”
En dat in een land waar men zo ‘individualistisch’ is en God lijkt af te wijzen. Blijkbaar zit het verlangen naar echte zelfgave ook in het hart van Nederlanders die God niet kennen. Wellicht zelfs bij veel meer dan we vermoeden. Die durven geven, ook als het pijn doet. Tenminste, 45.000 euro weggeven zou voor mij een groot offer zijn…
Op zulke momenten vraag ik me af hoe God hier naar kijkt. Als ik m’n bijbel opsla krijg ik een vermoeden. Jezus zegt: “Ik zeg u: al wat gij gedaan hebt voor een dezer geringsten van mijn broeders hebt gij voor Mij gedaan (Matt 25, 40).” En zo kan een asbestramp mensen aanzetten om Christus zelf te dienen.
Brechje