Net zoals ik graag ons mooie katholieke geloof aan mijn kinderen doorgeef, zo wil ik ook graag dat ze gezond zijn en blijven. Aanleiding voor deze wensen is die ene fundamentele hoop die elk ouder heeft: “als mijn kroost maar gelukkig is en blijft”. Een gezond lijf en goed eten lijkt me in dit kader dan ook zeker relevant. Toch denkt niet iedereen daar hetzelfde over geloof ik. Net zoals ik graag ons mooie katholieke geloof aan mijn kinderen doorgeef, zo wil ik ook graag dat ze gezond zijn en blijven. Aanleiding voor deze wensen is die ene fundamentele hoop die elk ouder heeft: “als mijn kroost maar gelukkig is en blijft”. Een gezond lijf en goed eten lijkt me in dit kader dan ook zeker relevant. Toch denkt niet iedereen daar hetzelfde over geloof ik.

Volgens mijn twee middelbare schoolgangers hebben medescholieren namelijk bakken met geld om de heerlijkste versnaperingen in de kantine te halen: “Linn haalde gisteren als lunch een saucijzenbroodje en twee reepjes Dove Caramel, mama”, vertelt Chiara met enige verontwaardiging in haar stem. “Weet je wat dat is, Dove Caramel?” Tja, je weet maar nooit, misschien heeft zo’n moeder echt geen sjoege van dit soort heerlijkheden. In geuren en kleuren beschrijft ze hoe die zoete chocola smaakt en de caramel zo heerlijk zacht daar tussendoor sijpelt. Hmmm, het water stroomt me al in de mond als ik dit zit te typen.

Maar ja, dan komt de anticlimax. Want zij krijgt van Linn weleens een stukje of een hapje, hetgeen heel lief is van Linn, maar zelf heeft Chiara van mij niet meer meegekregen dan een stapeltje volkorenboterhammetjes met kaas, ham en jam en een halve euro voor een kopje thee of soep. Het verwijt is duidelijk: “Terwijl de hele klas dus allemaal lekkers zit te eten, zit ik daar met mijn droge boterhammetjes! En deze week had je ook nog es van dat zure speltbrood gekocht!” meldt ze verontwaardigd. Nu ben ik echt niet zo’n aanhanger van de voedingsgewoontes van Hildegard von Bingen, maar dat brood zag er lekker uit, dus ik dacht: “die neem ik mee, verandering van spijs doet eten!”

Dit is niet de eerste keer dat ik met mijn dochters deze discussie voer. Al jaren preek ik dat zulke eetgewoontes gedurende je leven worden uitbetaald met een mooie slanke lijn en een gezond lijf. Maar naarmate de dames ouder worden, toetsen ze dit soort hypotheses steeds fanatieker aan de praktijk. Chiara concludeert: “Sophie eet altijd van die lekkere dingen in de pauzes én is hartstikke dun! Bovendien eet die bijna geen groente (dat is echt waar) en als ze honger heeft mag ze thuis gewoon een zak chips uit de kast trekken!” Sophie heeft in de winter wel vaker de griep, dat geeft ze ruiterlijk toe.  Maar zelfs dát is om jaloers op te worden, want mijn dochter wil ook wel eens lekker een weekje thuisblijven: gezellig op de bank met een warm dekentje en een stapel Duckjes.

Bij het nalezen van deze column zegt Chiara er zelf over: “als ik zou willen zou ik best ook zo’n Dove kunnen kopen hoor, maar dat doe ik niet omdat ik naar jou luister.” Dat siert haar. Nu nog hopen dat ze op een dag ook echt begrijpt waarom.

Brechje