Een kerkbank met 12 of 13 kinderen van rond de zeven jaar die wachten voor de biechtstoel. En later nog veel meer oudere kinderen die gingen biechten. Zo’n dertig kinderen die voor het Allerheiligste in diverse leeftijdsgroepen Aanbidding deden. Zo’n 20 vrijwilligers, waarvan de meesten rond de 20 jaar die 6 groepen kinderen van diverse leeftijden begeleiden. In sport- en spelactiviteiten. Een kerkbank met 12 of 13 kinderen van rond de zeven jaar die wachten voor de biechtstoel. En later nog veel meer oudere kinderen die gingen biechten. Zo’n dertig kinderen die voor het Allerheiligste in diverse leeftijdsgroepen Aanbidding deden. Zo’n 20 vrijwilligers, waarvan de meesten rond de 20 jaar die 6 groepen kinderen van diverse leeftijden begeleiden. In sport- en spelactiviteiten.

Een bisschop die de hele dag te midden van dertig gezinnen is en die de Eucharistie opdraagt. En die met lezingen de ouders sterkt in hun geloof. Maar ook tussen de gezinnen inzit tijdens de maaltijden. Een bisschop, enkele priesters, enkele diakens, enkele kloosterlingen die zich inzetten van vrijdagmiddag tot zondagmiddag voor het gezinsweekend. De volheid van de kerk aanwezig.

Is zoveel onderlinge ontmoeting en sacramentele ontmoeting iets van deze tijd? Hier in Nederland? In de maand juni wel. In Helvoirt waar voor de 16e keer een gezinsweekend georganiseerd werd door de Stichting Katholieke Gezinnen. Deze keer mocht ik als penningmeester het weekend financieel begeleiden en verder vervulde ik de diverse koster taken en liturgische taken waardoor ik getuige van al dat geestelijk leven in de kapel mocht zijn.

Peter Vermaat

Ik wil nog verslag doen van twee programmaonderdelen. De eerste is puur cultuur. De theatervoorstelling van Peter Vermaat. Hij had een voorstelling van 1½ uur. Daarvoor had hij vier uur moeten reizen, en vier uur zijn podiumstukken moeten opbouwen en later weer afbreken. Hij werkte met poppen en het verhaal speelde zich af in Italië enkele eeuwen geleden. Het ging over Franciscus van Assisië. Zeer toepasselijk nu we een nieuwe Paus hebben met deze naam.

Via allerlei personages en situaties vertelde hij en droeg hij het levensverhaal van Franciscus voor. Hij boeide continu. Toen ik hem na afloop sprak vroeg ik hem waar hij zijn microfoontje had, want hij was zo goed te verstaan. Die zat… in zijn haar. Niets van gezien. Waar een redelijke krullenbos toch goed voor is. En hij bediende alleen de verlichting en de muziek. Met een kleine verklikker. Niet te vroeg drukken, want dan speelt het bandje op het verkeerde moment. Dat alles vereiste een uiterste concentratie.  

Sportclinic

De diverse groepen kinderen hadden een sportclinic. De oudere kinderen en de ouders kregen een heuse getuigenis te horen van iemand die samenwerkte met de organisatie die de sportclinics verzorgde. We kregen een getuigenis van een protestant! Hij deed die getuigenis op zaterdag en op zondag. Aanvankelijk had hij het aanbod om te overnachten afgeslagen. Hij wilde nog wel voor katholieken een getuigenis doen, maar dan ook nog tussen al die katholieken overnachten, dat ging toch wel te ver. Maar door een uitstekende sfeer, waarin hij zich thuis voelde, belde hij zaterdag zijn vrouw op om te zeggen dat hij het aanbod om te blijven slapen toch aannam.

Deze man die een getuigenis gaf was dertig jaar oud. Hij heet Levi Risamasu. Op zijn achtste jaar droomde hij ervan om profvoetballer te worden. En inderdaad kwamen enkele clubs op hem af toen hij tien jaar was. Omdat ze niet rijk waren zei zijn vader: “wie hem komt halen en brengen, mag hem hebben.” Uiteindelijk was hij bij Feijenoord gekomen en bracht daar zijn tijd door met bijvoorbeeld van Persie.

Levi brak zelfs als een van de eersten door. Hij begon bij de sportclub NAC te spelen als prof voetballer op zijn 18e jaar. Toen hij het contract tekende verdiende hij in een klap veel meer dan zijn vader en moeder bij elkaar. Voetballen betekende alles voor hem. Maar hij vervreemde van zijn ouders, liep van huis weg en voelde zich stoer met elk jaar een grote nieuwe auto en veel aandacht van meisjes in de disco’s. En aandacht van de trainer en de pers.

Maar hij raakte diverse keren langdurig geblesseerd en viel in eerste instantie in een gat. Geen belangstelling meer van de mensen. Als je geen sportheld meer was, dan was alles weg waar je eer en zingeving aan kon verlenen. Hij vergeleek het met een huis dat je bouwt op zandgrond of op de rots. Bij iedereen komen er tegenslagen, zei hij. Hij had zich verzoend met God en met zijn ouders. En een tweede droom kwam uit. De mensen over God vertellen. Nu had hij zijn huis op rotsgrond gebouwd en had hij innerlijke vrede gevonden.
Alle katholieken vonden het verhaal van de protestant erg mooi en een goed voorbeeld van een bekering tot God.

Zorg over parochiefusies

Een zorg van diverse gezinnen bleek uit vragen aan de bisschop. De zorg namelijk van de samenvoegingen van parochies die in het hele land aan het gebeuren zijn. Vaak ervaart men dat parochies die afwijkende koers varen, samengevoegd worden met een parochie die zich houdt aan de richtlijnen van Rome. Men ervaart dat al het goede dat opgebouwd was, dan ging verwateren. De bisschop deelde die zorg wel. En hij riep op veelvuldig naar de betreffende bisschoppen toe te reageren.

Verder zei de bisschop dat het was alsof Nederland onder een deken lag, waardoor het zonlicht van God bijna niet kon schijnen. We hebben hier, veel meer dan omringende landen en ook meer dan in de Verenigde Staten, te maken met een enorme geestelijke strijd. Hij merkt het bijvoorbeeld aan de manier waarop een priester in  Amerika met een respectvol “father” wordt aangesproken. Terwijl er hier vaak alleen maar veel kritiek op een bisschop is.

Maar niet tijdens dit gezinsweekend. Dat was een oase in de woestijn. Verkwikt kunnen we onze tocht weer voortzetten. Laten we hopen en bidden dat er nog vele oase-parochies zullen komen, zodat de woestijn weer vruchtbaar land wordt.