Is het al bijna afgelopen?Als u deze columns leest denkt u wellicht dat mijn kinderen opgroeien tot de braafste katholieke meisjes van Nederland en België. Kat in ’t bakkie, dat werk. Daar ben ik zelf nog niet zo van overtuigd. Op zondagochtend in de kerk valt het voor Chiara en Denise nog niet mee om rustig te blijven zitten en mee te doen. Als u deze columns leest denkt u wellicht dat mijn kinderen opgroeien tot de braafste katholieke meisjes van Nederland en België. Kat in ’t bakkie, dat werk. Daar ben ik zelf nog niet zo van overtuigd. Op zondagochtend in de kerk valt het voor Chiara en Denise nog niet mee om rustig te blijven zitten en mee te doen.

Is het al bijna afgelopen?“Is het al bijna afgelopen mama?” klinkt het dan met een diepe zucht zo rondom de consecratie. Dat vind ik echt een vreselijke vraag, omdat de ontmoeting met de Heer in de eucharistie voor mij juist heel belangrijk is. Dus kijk ik ze een keer donker aan. Thuis gekomen probeer ik uit te leggen dat het voor mij juist zo’n bijzonder en heilig moment is om Jezus te ontvangen en dat ik het dáárom ook moeilijk vind als ze zich zo vervelen. Al begrijp ik natuurlijk heel goed dat de mis een lange zit voor ze is.

Dat evangeliseren vaak begint met het geven van een getuigenis realiseerde ik me jaren geleden eens bij een parochiebijeenkomst. Daar waren 60 vijfenzestigplussers en 5 jongeren onder de dertig. Natuurlijk kwam ter sprake dat er steeds minder jonge mensen naar de kerk gaan, wat alle aanwezigen natuurlijk jammer vonden. Maar, het was natuurlijk wel heel bemoedigend dat er tóch vijf jonge mensen aanwezig waren. Blijkbaar hadden zij –al waren het er niet veel- wél interesse in de Kerk.

En dus vroeg de gespreksleider: “Wat was voor jou ‘de vonk’ waardoor jij wél gelooft? Waarom zit jij hier vandaag wél?” Het antwoord was opmerkelijk. Een jonge vrouw zei: “mijn moeder vertelde mij als kind wat Jezus voor háár betekende. Dat heeft me het meest geraakt. Toen ben ik op zoek gegaan.” Een ander: “toen ik achttien was besloot een goede vriendin van mij om katholiek te worden. Haar weg daar naartoe heb ik toen meebeleefd.

Ze kon daar zo enthousiast over vertellen, dat ik dacht: dat wil ik ook!” Een pasgetrouwd stel had huwelijksvoorbereiding gevolgd bij een ouder echtpaar die vertelden hoe ze elkaar en de Kerk hadden teruggevonden via een huwelijksverdiepingscursus. “Na dit verhaal hebben we besloten dat wij het geloof óók een plaats willen geven in ons huwelijk. Daarom zijn we op deze avond van de parochie”, legden ze uit.

Kortom: ze hadden allemaal iemand ontmoet in hun leven die de moed had gehad om te vertellen wie Christus en de Kerk voor ze was. En dat had deze jonge mensen geraakt: het verhaal van God in het leven van een ander.

Maar ja, wat te doen als je getuigenis niet alleen uit mooie stichtende verhalen bestaat, maar ook uit fronsende wenkbrauwen vanwege draaiende kinderen tijdens de consecratie? Of zou het ze laten zien dat Christus écht belangrijk voor me is?

Brechje