“Waar zal ik een column over schrijven?” vroeg ik de kinderen vandaag. Daar hoefden ze geen twee tellen over na te denken: “Over Gerdy!” riepen ze in koor… Tja, dan heb ik niet veel keus meer. “Waar zal ik een column over schrijven?” vroeg ik de kinderen vandaag. Daar hoefden ze geen twee tellen over na te denken: “Over Gerdy!” riepen ze in koor… Tja, dan heb ik niet veel keus meer. Gerdy was ruim vier jaar lang onze oppas en hulp in de huishouding. Ze kwam zo’n een tot twee keer per week en dankzij haar kon ik extra uren werken.

Elke maandag na schooltijd haalde ze de kinderen van school en ging met ze op pad: naar de speeltuin in de wijk of thuis lekker mens-erger-je-niet spelen met een beker chocolademelk ernaast. Ze hielp de dames met de tafeltjes en overhoorde een topografietoets. Af en toe nam ze de kinderen mee naar haar huis, wat helemaal ‘feest’ was. Ze heeft namelijk vier grote honden, acht poezen, zes kippen, twee kanaries, een haan, drie eenden en een paar paarden. Vol verhalen en geurend naar al die dieren kwamen de dames dan terug.

Opmerkelijk was dat Gerdy altijd energie had. Ook al was ze voorbij de zestig, ze poetste ons vieze huis altijd met evenveel daadkracht. Daarna at ze een boterhammetje om aansluitend nog even bij een hoogbejaarde alle ramen te lappen. En dat ging vijf dagen per week zo, want ze had heel wat ‘adresjes’. Nooit was ze ziek. Als wij eens een virus hadden dan belde ik d’r op: “Voel je niet verplicht om te komen, ik wil niet dat je besmet raakt!” Maar Gerdy zei steevast: “Ach joh, dat krijg ik toch niet. Ik kom gewoon”. En inderdaad, geen bacterie of virus dat haar bliefde.

Afgelopen maandag is het ‘mis’ gegaan… Twee uurtjes voor ze zou komen belde haar man: “Gerdy heeft net een hersenbloeding gehad, ze is met spoed naar het ziekenhuis gebracht”. Het is helemaal mis. Op dit moment durft nog geen arts te vertellen wat haar prognose is.

Sindsdien denken wij natuurlijk de hele week aan Gerdy… De dames hebben voor haar getekend en elke avond wordt er onder de dekentjes voor haar gebeden. Cecile heeft een hele tabel gemaakt waarop ze elk gebeden weesgegroetje afkruist. Chiara en Denise hebben de foto’s van hun oppas uit de kasten opgediept: een stralende Gerdy met mijn kinderen op de schommel of met de honden. Al drie keer hebben ze gevraagd: “Mogen we naar Gerdy toe?” Maar dat kan niet, omdat ze nog vrij kritiek ligt.

Cecile zei gisteren: “Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat het zo erg met haar is, ik zie alleen maar onze gewone, gezonde Gerdy voor me”. Het is ook echt onvoorstelbaar. Zo werden we deze week weer met onze neus op de feiten gedrukt: ons mensenleven is kwetsbaar…

Brechje

P.s.: Om privacy redenen is de naam van onze oppas verzonnen, maar dit verhaal helaas niet…