Tot voor kort dacht ik dat ik een van de weinigen was die het lastig vind om te bidden. Ik ben nogal een activist en bidden lijkt iets heel inefficiënts in zich te hebben: zitten, stil zijn, Bijbellezen…. En dat terwijl de spruitjes gekookt moeten worden, de was gedraaid, m’n baan gecheft en de kinderen naar KISI gebracht. Op de een of andere manier vertelt mijn verstand me dat ik dat allemaal niet voor elkaar krijg met contemplatie en ascese. Tot voor kort dacht ik dat ik een van de weinigen was die het lastig vind om te bidden. Ik ben nogal een activist en bidden lijkt iets heel inefficiënts in zich te hebben: zitten, stil zijn, Bijbellezen…. En dat terwijl de spruitjes gekookt moeten worden, de was gedraaid, m’n baan gecheft en de kinderen naar KISI gebracht. Op de een of andere manier vertelt mijn verstand me dat ik dat allemaal niet voor elkaar krijg met contemplatie en ascese.

Dus wat schetst mijn verbazing toen ik het Franse katholieke tijdschrift ‘Il est vivant’ las over het gebed: ook de meest enthousiaste en kerkbetrokken katholieken bidden niet of nauwelijks. Vooral vaders (!) met banen en kinderen geven tot hun grote spijt toe dat ze er niet aan toekomen, tenzij ze op retraite zijn. Heel begrijpelijk en ik zou de laatste zijn die een steen durft te werpen.

En toch is het maar ernstig de vraag of we zonder gebed ook maar iets zinnigs kunnen doen voor de hemel en de Kerk. Jezus zegt: “Wie in mij blijft (..) draagt veel vrucht, want los van mij kunt gij niets.” (Joh. 15, 5 e.v.). Paus Benedictus zei ooit: “Bidden is een kwestie van leven of dood”. Kortom: zonder gebed zijn we eigenlijk nergens. Het leven van de heiligen laat het ons zien: hoe intenser verbonden met God, hoe meer missionair. En daartoe zijn we toch op aarde, of niet soms?

Maar ja, hoe kom je zo’n ‘gebedstijd’ nou door, vragen ook de Fransen zich af. Wat doe je eigenlijk als je daar zo voor je icoon of zelfs voor het Allerheiligste zit? Ook zij hebben net als ik last van een hoofd vol herrie voortkomend uit ons drukke leven. Als ik al de tijd neem en stil word ontvouwen de to-do lijstjes zich in 3D voor mijn geestesoog.

En zo dreigt mijn gebedsleven een soort pingpongballetje op de oceaan te worden: het stuitert alle kanten op. Een vader van een groot gezin stelt voor om ons gebed te structureren. En nee, geen uren lang, maar in vier minuten per stap.

Vier minuten om stil te worden om het lawaai te temperen en zo echt in Gods aanwezigheid te komen. Vier om het Woord van God te lezen en ook te bedenken: hoe heb ik Gods woord van gisteren vandaag concreet in praktijk gebracht? Vier minuten om een tijd van aanbidding te nemen, zoals het eerste gebod van ons vraagt: ‘bemin de Heer uw God met geheel uw hart’. En nog eens vier om mijn eigen intenties en die van anderen bij de Vader neer te leggen: de wereld heeft nood aan gebed.

Een ruim kwartier per dag dat je kunt nemen waar je ook bent: in een kerk, maar waarom ook niet in de auto of op je werk? Da’s op zich kort, maar wie dit voor elkaar krijgt wordt uitgedaagd om het dagelijks met een minuut te verlengen.

Kijk, daar kan ik wat mee: concreet en met inhoud. Nou nog gewoon dóen!

Brechje