Helemaal leuk: een selectie van de stukjes die ik hier voor het KN schrijf wordt binnenkort uitgegeven door Uitgeverij Betsaïda. Met heel veel plezier las ik opnieuw alle columns die ik in de loop der jaren geschreven heb. Het hele avontuur startte natuurlijk met de geboorte van Cecile twaalf jaar geleden. Ik had echt geen idéé waar we aan begonnen waren. En elke dag was er ook wel ‘wat’. Helemaal leuk: een selectie van de stukjes die ik hier voor het KN schrijf wordt binnenkort uitgegeven door Uitgeverij Betsaïda. Met heel veel plezier las ik opnieuw alle columns die ik in de loop der jaren geschreven heb. Het hele avontuur startte natuurlijk met de geboorte van Cecile twaalf jaar geleden. Ik had echt geen idéé waar we aan begonnen waren. En elke dag was er ook wel ‘wat’.

Variërend van Cecile die als baby niet zonder haar smerige schaapje wilde gaan slapen tot Denise die als zesjarige samen met mij ‘stille gebedstijd’ ging houden. En dat terwijl ze zo’n kletsmajoor is (van wie zou ze het hebben?). Driekwart van de voorvallen was ik natuurlijk alweer compleet vergeten. Grinnikend heb ik achter de computer al die stukjes opnieuw gelezen en eigenlijk ook met een heel dankbaar hart. Kinderen kosten natuurlijk een berg energie, maar ze zijn ook een gigantisch cadeau. Ze hebben misschien een oorlelletje van mij een en een oogkleur van Edwin, maar verder zijn ze volledig uniek en onderling zo verschillend. Ik heb vaak gedacht: “Hoe krijgt de Schepper het zo bij elkaar verzonnen!”

Tot zover het leuke deel van het boekje. Maar. Er moest ook een foto op. Eén kind leuk op de foto krijgen is te doen, twee is in 50% van de gevallen geslaagd, maar vijf mensen op een gezellig familiekiekje krijgen is een drama. Mijn wederhelft en dames hadden daar dus ab-so-luut geen zin in. “Ah nee, hè? Niet weer??!!” riepen ze dan ook wanhopig in koor na de –niet gelogen- vierde uitgebreide fotosessie. Het maken van de foto gaat nog wel, maar voordat het zover is moeten ze allemaal de juiste kleertjes aan, haartjes netjes, iedereen op de goede plek en dan nog de stemming erin houden. Even lachen allemaal, nee-even-serieus-anders -moet-dit-weer-over en dan is er nog wel altijd eentje die op de foto staat met de ogen dicht of –nog veel erger en het meest gangbare- ik kan m’n eigen wallen en deuken niet aanzien.

Er is goed nieuws: het is gelukt. Niet om over naar huis te schrijven, maar vooruit, we staan er best patent op. Niemand die de verkeerde kant op kijkt, maar daverend is het niet. Dus, het familiekiekje komt op de achterkant. En op de voorkant? Daar komen een stuk of acht foto’s die we spontaan, met onze alledaagse kleertjes, tijdens allerhande activiteiten gemaakt hebben. Gewoon even lachend op de veerboot naar ons vakantieadresje op Terschelling, een verkleedpartijtje hier, bij papa op de rug en rondom het kerststalletje. In een half uurtje had ik ze bij elkaar en een dag later had de ontwerper er –in mijn ogen- een geweldig geheel van gemaakt. Zo zie je maar: het leven eenvoudig houden is soms een hele kunst…

Brechje