Ze zit gekluisterd aan haar stoel en glimlacht tevreden. Vandaag zijn we met de hele familie bij elkaar gekomen om haar verjaardag te vieren en dat vindt ze reuzegezellig. Hoe oud is ze geworden… 84? 85? Ik kijk naar haar handen: wit, rimpelig en krachteloos. Voorzichtig pak ik haar hand vast.

Ze zit gekluisterd in haar stoel en glimlacht tevreden. Vandaag zijn we met de hele familie bij elkaar gekomen om haar verjaardag te vieren en dat vindt ze reuzegezellig. Hoe oud is ze geworden… 84? 85? Ik kijk naar haar handen: wit, rimpelig en krachteloos. Voorzichtig pak ik haar hand vast.

Hij voelt koud. Er is niet veel meer over van wat mijn oma ooit was: Een liefdevolle vrouw vol humor, wiens deur altijd openstond; de hele buurt wist haar te vinden.

Ze was ook dol op kinderen, vooral baby's. Nu heeft ze geen eigen deur meer, in het verpleegtehuis. Om haar op te vrolijken heeft ze een pop gekregen. Het kan echt drinken, huilen en brabbelen en heeft een knop waarmee tandjes kunnen verdwijnen en verschijnen. Ze is er dolgelukkig mee. Luid zingt ze liedjes voor haar baby en zowaar begint ze nu zelfs te fluiten. "Zachtjes!" Roept ze tegen mijn moeder die naast haar zit. "Anders maak je de baby wakker!" Ze knipoogt naar mij en ik lach terug.

Mijn tante komt binnen. "Wie bent u, mevrouw?" vraagt ze verbaasd. "Ik ben het, Godelieve", zegt mijn tante. Oma kijkt haar dochter gapend aan. "Wie heeft dat nu weer bedacht?", roept ze uit. We lachen allemaal. De humor heeft ze gehouden. Ook haar liefde en invoelendheid heeft de alzheimer niet te pakken kunnen krijgen, al kan ze niet meer vragen hoe het met je gaat.

"Het is erfelijk, wij zullen het ook wel krijgen", fluister ik tegen mijn nicht. Ze antwoordt: "Hopelijk hebben ze in onze tijd een goed medicijn gevonden." Mijn lieve oma. Als ik bij haar ben, voel ik haar liefde, haar warmte. En ik realiseer me dat ik het helemaal niet zo erg zou vinden om haar gelijkenis te erven.