Misschien ken je dat gevoel wel: Je kind komt uit school, en het heeft een ander geslagen. Of je baby huilt aan een stuk door. Of het praat niet. Of het wil niet uit een beker drinken op de vastgestelde tijd van het consultatiebureau. Kortom: Je kind doet niet gemiddeld. En dan ga je twijfelen. Doe ik iets niet goed? Of, nog erger: is mijn kind… soms niet helemaal normaal? Misschien ken je dat gevoel wel: Je kind komt uit school, en het heeft een ander geslagen. Of je baby huilt aan een stuk door. Of het praat niet. Of het wil niet uit een beker drinken op de vastgestelde tijd van het consultatiebureau. Kortom: Je kind doet niet gemiddeld. En dan ga je twijfelen. Doe ik iets niet goed? Of, nog erger: is mijn kind… soms niet helemaal normaal?

Wat nou als hij ADHD heeft, of autisme, of iets anders wat heel erg klinkt? Laat ik je geruststellen: volgens mij is de hele wereld gek geworden. Statistisch gezien is de een natuurlijk net een beetje gekker dan de ander, op een bepaald gebied. En op een ander gebied is die ander misschien weer een beetje gekker. Maar al met al blijft mijn conclusie staan: op iedereen kun je wel een etiketje plakken.

Waarom schrijf ik dit, behalve omdat ik zelf dan dus ook misschien wel een beetje gek ben? Misschien wel, omdat ik gek wordt van al dat vergelijken onder moeders (Pietje loopt al, mijn Toontje kan al lezen, nee, mijn Fleur speelt vandaag in het concertgebouw, solo) en op school is het onder juffen misschien nog wel erger. Het lijkt wel of ieder kind een of ander stickertje opgeplakt moet krijgen.

Als student-pedagoog vond ik dat altijd reuze vanzelfsprekend, tenslotte kun je een kind met een etiketje ook beter behandelen, maar nu ik moeder ben zie ik toch ook de andere kant van het verhaal. Denk je als professional in gemiddeldes met afwijkingen, als moeder zie je toch vooral de uniciteit van je kind en houd je van je kind precies zoals hij is. En kun je behoorlijk onzeker worden van al dat vergelijken onder moeders en de categorieen die professionals bedenken om je kind in in te delen.

Gelukkig is God geen opvoedingsprofessional. Hij houdt van ons en onze kinderen precies zoals ze zijn, sterker nog, Hij heeft ze precies zo bedacht zoals ze zijn. En Hij zag dat het goed was. Voor ieder kind heeft Hij een plekje in gedachten, aan ons de taak ze naar dat plekje te begeleiden. Misschien is het niet ons plekje of het plekje dat wij voor onze kinderen in gedachten hadden, maar iedereen mag er zijn, precies zoals hij is. Goddank is God een Vader.

Tip?

Heb jij ook een tip of een positieve ervaring met het aanleren van delen, iets over hebben voor een ander of offertjes brengen voor Jezus? Mail het naar info@katholiekgezin.nl