De 11e operatie in tien jaar zat eraan te komen voor mijn vrouw. Ik bedenk nu dat dat 1 dag voor de 11e van de 11e van 2011 was. Deze operatie was aan haar schouder. Een pees zat klem, was ontstoken. Kalk moest weggehaald worden en van die pees afgeschraapt. En van twee kanten moest wat bot weggehaald worden om die pees meer ruimte te geven. Erg pijnlijk allemaal. Kijkoperatie, blokverdoving en onder narcose. De 11e operatie in tien jaar zat eraan te komen voor mijn vrouw. Ik bedenk nu dat dat 1 dag voor de 11e van de 11e van 2011 was. Deze operatie was aan haar schouder. Een pees zat klem, was ontstoken. Kalk moest weggehaald worden en van die pees afgeschraapt. En van twee kanten moest wat bot weggehaald worden om die pees meer ruimte te geven. Erg pijnlijk allemaal. Kijkoperatie, blokverdoving en onder narcose.

Zo, het medische gedeelte heb ik hierbij wel neergezet denk ik. Ze wilde die operatie graag laten doen door een orthopeed die haar eerder geopereerd had en waar ze vertrouwen in had. Dus zijn we naar Delft gegaan waar die orthopeed nu werkt. Ik was chauffeur en zou later in het traject verzorger en gedurende al die tijd echtgenoot zijn.

In goede en slechte tijden

We hebben vorige week woensdagavond, de avond voor de operatie, er maar eens goede tijden van gemaakt. Onze jongens hadden een week eerder voor onze trouwdag ieder 10 euro gelapt voor een diner voor twee. Die hebben we dus die woensdagavond gehad. Bij Croy. Een restaurant op een schiereiland, vlakbij het provinciehuis in Den Bosch. Een lekker in eigen brouwerij gebrouwen biertje genuttigd. Die was gepasteuriseerd, dus niet lang houdbaar, maar zeer lekker. Verder allebei een vissoort als hoofdgerecht genomen. Ik een zeekarper. Wij vonden het een gezellig restaurant met uitermate vriendelijke en snelle bediening. En voor € 32 samen een drie gangen menu: daar klaag je ook niet over.

Vervolgens zijn we nog in Den Bosch naar de film geweest: de Heineken ontvoering. Rutger Hauer speelde erg goed vonden wij. Tussen de tv-serie Floris uit de jaren zestig van de vorige eeuw en deze film had ik er geen meer gezien waarin hij speelde denk ik. In deze film was hier en daar een prachtige moraal: hij zet zijn jongere maîtresse aan de kant en gaat opnieuw helemaal voor zijn vrouw, hoewel ze beiden al op leeftijd zijn. Ook treft hij een maatregel tegen verkopers die door verkoopomstandigheden aan de drank verslaafd raakten en heeft hij een verzoenende houding tegen zijn kapers. Verder een spannende en ontspannende film. We hadden de auto overigens op twee kilometer afstand net buiten het centrum geparkeerd. We waren wel tijdens onze wandeling drie Marokkaanse jongetjes van rond de dertien jaar tegengekomen. "Zullen we aan de overkant gaan lopen," stelde ik mijn vrouw voor, gezien de baldadige uitstraling. "Ben je gek joh," zei mijn vrouw. "Meneer, sprak een van die jongens mij aan: "vindt u ook dat we samen aan een betere wereld moeten werken?" Ik begon een heel serieus gevoel te krijgen en antwoordde aangenaam verrast (wat had ik me toch vergist in deze jongens): "natuurlijk jongen". Vervolgens werd iets heel lelijks gezegd. Ze lachten ons heel hard uit en liepen toen snel weg. Een vernederend en kwaad gevoel maakte zich van mij meester.

Vervolgens troffen we bij de kaartjesverkoop tien hbo-studenten aan voor het loket naast ons. De kaartjesverkoopster werd er helemaal doorgehaald en uitgelachen door de hele groep. De aanvoerder en woordvoerder ging een redelijk lange tijd door. Ik had bijna zin om hem een klap te verkopen. Tja, als dan een nieuwsitem vorige week is "50 jeugdbendes in Den Haag" en deze week is ook diverse keren geweld als item in het nieuws, onder andere brandweermannen die een training krijgen om met geweld om te leren gaan, dan heb je zelf net ook wat incidenten mee gemaakt die die richting wat uitgingen. 

Na dit uitstapje over baldadig, gewelddadig en respectloos gedrag, pak ik de draad van mijn verhaal weer op. De volgende dag gingen we filerijdend naar Delft. Toen we bij de fly-over in de buurt van Rotterdam kwamen zei ik tegen mijn vrouw: "moet je kijken, drie files boven ons." We hadden ons wat zorgen gemaakt of we op tijd zouden komen. We waren blij dat we toch nog net op tijd aankwamen. Maar vervolgens bleken voorgaande operaties behoorlijk uitgelopen te zijn.

Wachten

We hebben daardoor 1,5 uur gewacht in de wachtkamer. Mijn vrouw zou vervolgens minimaal 3,5 uur achter de deuren van het operatiecomplex verblijven. Dus ik besloot, met mobiele telefoon gewapend, de wachtkamer te verlaten. Mijn vrouw had voor mij uitgezocht dat er links af op drie honderd meter afstand een Ikea was. Dus daar zou ik heen kunnen gaan. Toen ik buiten was en bij een bushalte een plattegrond van Delft zag, kwam ik tot ontdekking dat 1 kilometer rechtsaf de binnenstad van Delft was. Daar heb ik vervolgens voor gekozen. Met een kaartje kreeg ik toegang tot de Nieuwe en de Oude Kerk. Met de grafkelders van de Koninklijke familie en het Praalgraf van Willem van Oranje. Maar ook graven van zeehelden zoals Michiel de Ruiter en een gedenksteen van schilder Vermeer die daar ooit begraven is. En ook natuurwetenschapper Anthony van Leeuwenhoek.

Ook heel bijzonder zo'n oude kerk uit de 13e eeuw! Verder voor mijn vrouw een kaarsje opgestoken en een gebedje gedaan bij Maria van Jesse. Ook als aardigheidje twee Delfts Blauwe pannenlappen gekocht. Die heb ik haar meteen gegeven toen we in de auto stapten voor de terugreis.

Het was overigens heel mooi weer. Zon, windstil. Op de markt heb ik aan de voet van het beeld van Hugo de Groot vlak bij de Nieuwe kerk geen friet gegeten, want dat kennen ze daar niet. Nee een zak patat. Een puntzak vol. En een blikje cola erbij. Tegenover mij staarden tien koppen van modepoppen met mutsen en sjaals aan mij aan. Onderdeel van een van de vele marktkraampjes. Ik heb met mijn wandeling voorwerk gedaan, want ik wil graag nog naar Delft terug (niet naar die kliniek natuurlijk, maar naar die binnenstad) en dan samen met mijn vrouw in betere tijden.

De operatie was geslaagd en artsen en verpleegkundigen waren erg vriendelijk en behulpzaam geweest. Negen uur 's ochtends vertrokken en half zeven 's avonds weer thuis. Een van onze jongens had gekookt. Mijn vrouw had een lijstje met taken gemaakt. Een van de jongens zou koken, een ander de boodschappen doen, een ander de was vouwen etc.

Vele handen…

Ik moet zeggen dat ik trots ben op de jongens. We hebben van te voren duidelijk aan de orde gesteld dat we met zijn allen gedurende 6 weken herstel van mama er doorheen moeten. Want zij heeft in het begin veel pijn en moet verder gedurende de komende weken veel rust hebben. De jongens hebben de boodschap uitstekend opgepikt gelukkig. Ik had zelf nog een vervelend klusje. De met bloed besmeurde verbanden en watten konden na twee dagen weggeknipt worden, zodat alleen de hechtpleistertjes overbleven. Nou ja, je doet het natuurlijk.

Ook nog even vrijdag vrijgenomen. Medicijnen halen (voor een paar dagen morfine onder andere), gezelschap houden, eten klaarmaken etc. Over het algemeen blijft mijn vrouw erg goed gehumeurd bij alle pijn en ellende, ook als ze 's nachts wakker wordt van de pijn. Dat is iets wat ik enorm in haar waardeer. Af en toe heeft ze de afgelopen dagen een wat mindere periode gehad qua humeur. Kortaf en wat sacherijnig en kritiek hebben, zelfs op het koken van de jongens. Dat vind ik het zwaarst, als ze humeurig is.