Soms wordt je leven plotseling stil gezet door iets te veel realiteit. Dit overkwam mij vorige maand, toen ik het onverwachte bericht kreeg dat mijn vader was overleden. Het klinkt erg raar als ik het zo schrijf…

Soms wordt je leven plotseling stil gezet door iets te veel realiteit. Dit overkwam mij vorige maand, toen ik het onverwachte bericht kreeg dat mijn vader was overleden. Het klinkt erg raar als ik het zo schrijf, alsof het een ongelofelijk slechte grap is en ik kon het aanvankelijk zelf ook niet geloven. Het bleek helaas wel echt waar.

Mijn vader, 58 jaar jong, de dag vantevoren zelfverklaard “kiplekker”, was dood. Het is een groot zwart gat waar je helemaal geen behoefte aan hebt en toch ongevraagd in valt. Ken je dat, wanneer je een “oprechte-deelneming-kaart” moet schrijven en niet weet wat je moet zeggen? Maak je niet ongerust, de ontvangende kant weet ook niet wat hij moet zeggen. Er zijn gewoon geen woorden voor. Vandaar dat het rondom mijn blog de afgelopen weken ook erg stil was. Er was gewoon iets te veel realiteit.

Aan de andere kant lijkt die hele dood ook maar ontzettend relatief. Als je ziet hoe natuurlijk mijn kleine kinderen er mee omgaan, spelend rond de kist, en je goed en wel het lichaam beschouwd, kun je ook denken: Waar maken we ons druk om? Dat dode lichaam was duidelijk mijn vader niet meer, en als hij ergens is gebleven, moet dat toch wel een betere plek zijn dan hier, tussen de verdrietige mensen in deze -puntjepuntje- wereld. Hij is wel goed af in de armen van Jezus. Wat voor ons overblijft is echter het onbeschrijfelijke gemis, de gesprekken die nog gevoerd hadden moeten worden, de ongezegde woorden…

Kom Heilige Geest, Trooster en Helper.

Tip?

Heb jij ook een tip of een positieve ervaring met het aanleren van delen, iets over hebben voor een ander of offertjes brengen voor Jezus? Mail het naar info@katholiekgezin.nl