Het nieuwe voetbalseizoen begon zo ongeveer en één van onze jongens gaf te kennen niet weer met dezelfde trainer te willen voetballen als het seizoen daarvoor. Er was dus wat aan de hand. Hij en zijn trainer lagen elkaar niet zo. Het nieuwe voetbalseizoen begon zo ongeveer en één van onze jongens gaf te kennen niet weer met dezelfde trainer te willen voetballen als het seizoen daarvoor. Er was dus wat aan de hand. Hij en zijn trainer lagen elkaar niet zo.

Totaal verschillende manieren van in het leven staan, zullen we maar zeggen. Wij als ouders hadden er wel wat begrip voor. Hij heeft netjes gevraagd aan de clubleiding om in een ander team ingedeeld te worden. Er kwam geen reactie op zijn mailtjes. Toen hebben wij ook maar een mailtje gestuurd met hetzelfde verzoek. Weer geen reactie. Mijn vrouw heeft gebeld met iemand van het bestuur. Het lag wat moeilijk, want als onze zoon in een ander team geplaatst werd moest een andere jongen naar het team waar onze zoon niet in wilde voetballen. En er niemand die naar dat andere team wilde.

En dan beginnen de trainingen, onze zoon hield vast aan zijn besluit niet met de betreffende trainer te gaan voetballen. Dus stond hij aan de kant. Een vervelende situatie. Vooral ook omdat hij het wel nodig heeft die uitlaatklep van het voetballen.  We spraken er in het gezin natuurlijk over. En we stelden onze zoon ook voor om voor een oplossing in deze situatie te bidden. Zouden wij ook doen. Zelf heb ik ook nog gebeld met het bestuurslid die daar over gaat. Ja, ze zouden nog eens gaan vragen of er iemand wilde overstappen. En ze zouden proberen of hij dan toch met dat team waar hij wel in wilde voetballen mee mocht trainen. Een klein stapje vooruit.

Maar ja toen hoorden we vervolgens weer niets. Toen hebben wij als ouders iemand binnen de club gezocht die we redelijk goed kenden en hem ons probleem voorgelegd en om advies gevraagd. Er was een en al begrip, en er zou snel een oplossing voor onze zoon moeten komen zodat hij weer graag naar de voetbalclub kwam. Dat deed ons goed, iemand die zich zo in onze zoon kon verplaatsen en wilde meedenken aan een oplossing. En inderdaad een week later kwam het bericht dat hij mocht gaan meetrainen met het team.

Hij werd welkom ontvangen. De jongens vroegen tijdens de training of onze zoon nieuw was in het team en of hij ook zaterdag mee ging voetballen met de wedstrijd. Hij hoorde een jongen zeggen dat hij alleen zou meetrainen want die had het aan de trainer gevraagd. Zo wist onze zoon ook precies waar hij aan toe was, zelf had hij dat niet ter sprake durven brengen.

In diezelfde week volgde de tweede training. Hij had behoorlijk wat spierpijn gehad, want ja voor hem was het seizoen eigenlijk pas begonnen. Maar hij had er zin in en zorgde ervoor dat hij op tijd op de club was. Enthousiast kwam hij thuis met de mededeling dat hij zaterdag gewoon mocht meevoetballen met de wedstrijd. Want, zo vertelde hij, de trainer kent ook de andere jongens van ons gezin, en hij wilde zowel qua voetbal als qua mens wel 20 van zulke jongens in zijn team. Hij klonk opgelucht en erg blij. ’s Avonds kwam hij nog bij mijn vrouw vragen om een sterke spierbalsem, want ja voor de wedstrijd van zaterdag wilde hij topfit zijn.

Als ouders is het ook wel eens fijn zo’n complimentje via je zoon te horen. Maar vooral waren we dankbaar.