“Wéér een update over ‘Lisa Amy en Shelley’ in m’n inbox..” bromt Edwin achter z’n computer. Da’s mijn schuld, want ik heb geregeld dat alle hyvesberichten van Chiara in de mailbox van haar vader binnenkomen, zodat hij kan zien met wie het kind contact heeft op internet. “Wéér een update over ‘Lisa Amy en Shelley’ in m’n inbox..” bromt Edwin achter z’n computer. Da’s mijn schuld, want ik heb geregeld dat alle hyvesberichten van Chiara in de mailbox van haar vader binnenkomen, zodat hij kan zien met wie het kind contact heeft op internet.

Daar is hij zelf dan ook heel ‘blij’ mee: “Ze hebben een nieuwe hit: ‘boemerdeboem’” vervolgt hij met een doodgraverstem. Dat was ons niet ontgaan, want Chiara draait  ‘boemerdeboem’ dagelijks op af op YouTube, terwijl ze pogingen doet om het bijbehorende dansje na te doen.

Natuurlijk vraag ik me af of ik dit allemaal niet moet verbieden. Ik hoop, bid en werk eraan dat mijn drie dochters echt gelovige vrouwen worden. Maar ja, ze groeien niet op in een slotklooster en dat wilde ik van Huize Loenen dan ook niet maken. Dus. Zo lang muziek, films, dansjes, computerspelletjes en stripboeken door de beugel kunnen, gaat dat allemaal niet in de ban.

Wat ik zelf wél lastig vind, is dat dit soort activiteiten veel leuker zijn dan werken aan je geloofsleven. Ik zit liever een avondje op de site van Esprit of Mexx te kijken naar de nieuwe voorjaarscollectie (leuke kleurtjes dit seizoen!) dan dat ik op m’n knieën gebedstijd houd voor onze icoon. ‘Niet van de wereld, maar in de wereld‘ is mooi en makkelijk gezegd, maar uh, in de wereld is het soms ook wel heel leuk en aantrekkelijk. En zo is het voor mij ook een hele strijd om –ondanks alle verleidingen- te werken aan mijn relatie met Christus.

Een paar weken geleden was ik bij een conferentie over kinderpastoraat (van de protestanten!). Daar hamerden ze op één ding: wees écht in de kinderevangelisatie. Zowel uit onderzoek als uit ervaring blijkt steeds weer dat ouders de eerst aangewezen personen zijn die het kind kunnen helpen om God te ontdekken. Maar dan wel ouders met een geloof waarbij de buitenkant klopt met de binnenkant. Kinderen prikken er feilloos doorheen: is onze zondagse kerkgang een ‘must’, een ‘stukje cultuur’ of gaan mijn ouders omdat ze Christus echt willen ontmoeten? Conclusie voor deze moeder: de evangelisatie van mijn kinderen begint bij mijn eigen bekering en het vertellen van een eerlijk persoonlijk getuigenis.

Dus besloot ik Chiara te vertellen dat ik zelf m’n best moet doen om te werken aan mijn contact met God. Dat begreep ze goed, want naar de clips van Lisa, Amy en Shelley kijken vindt zij ook leuker dan bidden.  Dus vroeg ik haar: “Hoe gaat het jou nu tóch lukken om dicht bij Jezus te blijven?” “Oh gewoon”, antwoordde ze: “De muziek voor Jezus draaien en daarop dansen!” Eigenlijk is het zo simpel…

Brechje