De herders lijken vooral barmhartig voor zichzelf

Hoe moeten we nu terugkijken op de afgelopen synode? De seculiere media hebben hun spel gespeeld: eerst torenhoge verwachtingen oproepen om vervolgens melding te maken van wat tevoren al lang duidelijk was.

Het ging over de tegenstellingen tussen progressief en conservatief, maar het echte nieuws bleef in de seculiere pers praktisch onaangeroerd: dat de synode van binnenuit zwaar werd aangestuurd en gemanipuleerd.

Die informatie kwam uit de Italiaanse maar vooral katholieke media, die berichtten over de 'revolte' die was ontstaan naar aanleiding van het niet publiceren van individuele bijdragen en natuurlijk vanwege de omstreden tussenrapportage. Daarin stonden door de meeste synodevaders zwaar bekritiseerde passages over ongehuwd samenwonenden en homoseksuelen. Die deden zoveel stof opwaaien dat verschillende kardinalen er publiekelijk afstand van namen. Kardinaal George Pell voelde zich zelfs genoopt de ontstane onrust onder gelovigen weg te nemen en te verklaren dat de Kerk niet zwicht voor de 'seculiere agenda'.

Maar intussen bevestigde de Kerk wel zelf het beeld dat het altijd om dezelfde hete en wel heel erg westerse hangijzers gaat. Als er één probleem is met de evangelisatie over het gezin, dan is dát het wel. En dat terwijl de meerderheid van de synodevaders, en in navolging van de paus, juist de positieve kanten had willen benadrukken van huwelijk en gezin.

Je zou het de 'progressieven' kwalijk kunnen nemen met hun nauwelijks houdbare standpunten een geweldige mediahype te hebben veroorzaakt, compleet met het zwartmaken van andersdenkende collega's en daarmee ook uiteindelijk ook het beeld van de Kerk.

Je zou kardinaal Burke kunnen verwijten de eenheid van de Kerk aan te tasten door te stellen dat de onduidelijk over de positie van de paus de Kerk schaadt. Je zou zelfs kunnen zeggen dat hij nog een punt heeft ook.

Maar wat volkomen ontbrak in deze in "broederlijke sfeer" verlopen confrontatie tussen rekkelijken en preciezen, tussen de 'barmhartigen' en de 'diehards', is enige reflectie op het functioneren van de kerkelijke leiding zelf. Wie in het synodale werkdocument enige kritische zelfreflectie zoekt, komt bedrogen uit.

Thomas Hilgers, de drijvende kracht achter een van de meest betrouwbare natuurlijke vruchtbaarheidsmethoden, onthulde vorige week dat de grootste teleurstelling van zijn bijna vijftigjarige levenswerk het gebrek aan kerkelijke steun was. Er is nood, zo zei hij, aan herders die zelf geloven in wat de Kerk leert.

Als de herders van de Kerk zich afvragen waarom de leer van de Kerk maar niet aanslaat, dan had je op deze synode toch minstens enig kritisch zelfonderzoek mogen verwachten. Wat dat betreft, lijkt vooralsnog de barmhartigheid voor zichzelf troef. (Katholiek Nieuwsblad)