Net als ik de opticien binnenloop om m’n lenzen te laten controleren belt Chiara: “Mama, Coen is hier bij ons. Hij was weer alleen omdat z’n ouders sinds de scheiding allebei de hele dag werken”. Hmm, eigenlijk komt het mij allemaal niet zo best uit… Net als ik de opticien binnenloop om m’n lenzen te laten controleren belt Chiara: “Mama, Coen is hier bij ons. Hij was weer alleen omdat z’n ouders sinds de scheiding allebei de hele dag werken”.

Hmm, eigenlijk komt het mij allemaal niet zo best uit. Mijn energieniveau is vandaag nul, het huis een bende, het werk niet af en zelf ben ik dus niet thuis. Maar ja, in het Evangelie doet Jezus ook niet aan excuses. Hij zegt niet: “Ik was vreemdeling en gij hebt mij opgenomen omdat je toch wel meer dan genoeg energie had, je huis op orde, je werk gedaan en tijd genoeg”.

Tegen Chiara zeg ik dat ze Coen maar wat te eten en drinken moet geven en dat ik zo snel mogelijk naar huis kom. Ondertussen bid ik in de stoel van de opticien om de genade: dat we voor Coen mogen doen wat goed voor hem is, ondanks in elk geval mijn zwakheid. Want dat heb ik wel geleerd: dat mijn naastenliefde toch eigenlijk best wel snel ‘op’ is. Daar is ook helemaal niks mis mee, want dat maakt tenminste dat ik bid om de genade en alles van Hem verwacht.

Tot mijn verbazing twittert Paus Franciscus vandaag een zinnetje dat ie wel voor mij geschreven lijkt te hebben: “Soms kunnen we zo met onszelf bezig zijn. Heer, help ons om ons hart te openen voor anderen en de meest kwetsbaren te dienen”. Zo, die kan ik in m’n zak steken.

Thuisgekomen blijkt Coen best wel verdrietig te zijn. Hij houdt zich wel flink hoor – een beetje huilen doe je niet als je bij drie meisjes thuis gaat spelen – maar ik zie dat hij gespannen is. “Mag ik ook blijven eten?” vraagt hij. Als hij een paar uurtjes later weer naar huis is vertelt Chiara: “Coen is morgen jarig, maar er komt geen feestje. Daar hebben z’n ouders geen tijd voor. Hij mag alleen trakteren op school”. Ook blijkt dat hij niet populair is in de klas. Eigenlijk vinden heel veel kinderen hem maar een beetje raar.

Samen denken we erover na om te kijken hoe Chiara hem kan helpen. Een ‘stoere vriend’ kan ze niet voor hem zijn, maar ze kan wel positief over hem praten tegen andere kinderen om hem wat populairder te maken. “Dat ga ik doen!” zegt ze. “En, ik ga hem een cadeau geven, zodat hij zich wel echt jarig voelt”. Uit haar eigen collectie vist ze een nieuw schrijfboek met pen op ter waarde van 15 euro. Ooit zelf van iemand cadeau gekregen en bewaard in haar schatkist: haar bureau met slot. Vol ijver en heel blij maakt ze er met inpakpapier een prachtig cadeau van om aan Coen te geven. En ik, ik vraag me af wie nu eigenlijk het grootste cadeau krijgt. Volgens mij zijn we het zelf.

Brechje