Net als ik Chiara kom ophalen bij haar vriendinnetje Elise, hoor ik geroep uit het huis komen: “Als ik kapotte kranen heb, dan heeft u ervoor te zorgen dat die gerepareerd worden!” De moeder van Elise is gescheiden en zorgt alleen voor haar twee dochtertjes in een piepklein huisje in een achterstandswijk. Ze praat verontwaardigd tegen haar huisbaas, die volledig stoïcijns blijft onder de terechte aantijgingen. Hij meldt dat ze daar zelf maar voor moet zorgen, waarop ze nog veel bozer wordt. Maar het doet hem niets en hij loopt stilzwijgend weg.

Net als ik Chiara kom ophalen bij haar vriendinnetje Elise, hoor ik geroep uit het huis komen: “Als ik kapotte kranen heb, dan heeft u ervoor te zorgen dat die gerepareerd worden!” De moeder van Elise is gescheiden en zorgt alleen voor haar twee dochtertjes in een piepklein huisje in een achterstandswijk. Ze praat verontwaardigd tegen haar huisbaas, die volledig stoïcijns blijft onder de terechte aantijgingen. Hij meldt dat ze daar zelf maar voor moet zorgen, waarop ze nog veel bozer wordt. Maar het doet hem niets en hij loopt stilzwijgend weg.

 

“Wat moedig van je om zo je punt te maken, joh!”, zeg ik vol bewondering tegen haar. Ik heb altijd een mateloos ontzag voor zo’n ouder die alleen de zorg voor de kinderen op zich neemt. Naast alle emotionele pijn van de scheiding, moeten ze vaak alles op alles zetten om ook financieel het hoofd boven water te houden. Om nog maar te zwijgen over de opvoeding van de kinderen. En dan krijg je ook nog met dit soort figuren te maken die denken: ‘Ach zo’n vrouwtje alleen, wat kan die me nou maken?’ Goud en juwelen moet Elises moeder voor de huur betalen, terwijl deze huisbaas haar mooi laat zitten met het onderhoud. “Gelukkig heb ik een advocaat, betaald door de gemeente, die me verdedigt tegen deze man”, vertelt ze terwijl de tranen over haar wangen beginnen te stromen. We praten er nog over na en ik bied haar al onze hulp aan. Helaas weet ze niet veel wat we voor haar kunnen doen.

 

Helemaal ontdaan van al dit leed zet ik Chiara in m’n autootje op weg naar huis. “Nou, als Elise op jouw verjaardagsfeestje komt, dan wil ik niet dat ze een cadeautje meeneemt, hoor!”, zeg ik tegen haar. “Haar moeder moet keihard werken voor een beetje geld en wij hebben zat!” Chiara luistert even stil op de achterbank, maar eigenlijk begrijpt ze er niks van: “Maar mama, da’s dan toch zielig voor mij, dat ik helemaal geen cadeautje van Elise krijg op mijn verjaardag?!” Tja, zo zie je maar, de naastenliefde is niet aangeboren bij de mens… Dus leg ik het allemaal nog een keertje uit. Dat Elises papa weg is, dat haar moeder alleen door hard werken een beetje geld kan verdienen en dat ze dat nodig hebben om hun huisje te betalen en eten te kopen. En dat als wij echte vrienden zijn, we alleen al hartstikke blij zijn als Elise gezellig naar het partijtje komt. Cadeau of niet. Ineens krijgt Chiara de spirit te pakken. “Goed mama, dan zal ik zeggen dat ze geen cadeau hoeft mee te nemen. Dat heb ik ook helemaal niet nodig hè, want ik heb al een bed en een kast!” Precies. En daar heeft een mens ook meer dan genoeg aan!