“Schrijf nog es een column over Aldo!”, zei KN-redacteur Pascal Beukers toen ik ’m jammerend belde dat ik niet kon bedenken waar ik nú weer over moest schrijven. Dat was een gevoelige, want Aldo en ondergetekende kunnen nog niet zo best door één deur. Vooruit dan maar weer. “Schrijf nog es een column over Aldo!”, zei KN-redacteur Pascal Beukers toen ik ’m jammerend belde dat ik niet kon bedenken waar ik nú weer over moest schrijven. Dat was een gevoelige, want Aldo en ondergetekende kunnen nog niet zo best door één deur. Vooruit dan maar weer.

Even pro memorie: Aldo is ons buurjongetje. Met de nadruk op het laatste woord: hij maakt érg graag indruk op mijn dames en houdt van tja, echte jongensdingen. Daarbij heeft hij nog niet zoveel gevoel voor dienstdoende moeders die hij te vriend moet houden. Dus gooit hij steentjes in onze tuin of mikt onze bal op de schuur van de achterburen om vervolgens zijn hielen te lichten (“doei, ik moet eten!”). Daar komt bij dat ik niet zo best afspraken met hem kan maken. Links- of rechtsom weet hij het allemaal zo te ritselen dat hij tóch zijn zin kan doen. Ge- en verboden mijnerzijds of niet. Gelukkig ging Aldo met vakantie en had ik dus even rust rond de hut.

Inmiddels is Aldo weer retour gekomen. Niet van zijn Italiaanse familie, maar… uit de United States of America. Dat kunnen mijn dames niet nazeggen aan het eind van de grote vakantie. Een paar kampjes, logeren bij oma, een week Midden-Frankrijk, een pretpark en een dagje strand is in een notendop wat zij op hun vakantie-CV hebben staan. Koud geland met de Boeing 747 stond Aldo weer voor onze deur: “Komt Cecile buiten spelen?” en deed haar verslag van zíjn vakantie.

“Ik ben in Amerika geweest!” vertelde hij haar bij het speeltuintje. “En wij sliepen daar drie weken lang in het áller, állerduurste hotel van de hele wereld. Veertigduizend euro per nacht!” Je snapt niet dat z’n vader hiernaast de hypotheek nog kan betalen. Maar dat was nog niet alles. “Ik had een eigen hotelkamer en die was zóó groot (rende een rondje om de speeltuin), met een jacuzzi zo groot als het héle duikelrek en elke ochtend bestelde ik mijn ontbijtje per telefoon dat gebracht werd door bedienden”. Gelukkig snapte Cecile dat dit een staaltje stoere-verhalen-vertellen-in-het-kwadraat was en vertelde ze het thuis hikkend van de lach.

Inmiddels heeft Aldo de relatie met mij alweer aardig verknald, doordat hij ondanks een door deze moeder gestelde tijdslimiet van een kwartier met Denise naar de andere kant van de wijk is gegaan om daar volledig per ongeluk ‘de tijd te vergeten’. Zwaar bezorgd ben ik dus na lang wachten in de auto gestapt op zoek naar m’n jongste kind. En ja hoor, bij een waterpartij met bouwmaterialen vond ik ze terug. Zucht. “Da’s dus twee weken lang niet meer samen spelen!” heb ik boos gezegd tegen Aldo en Denise.

Maar Aldo zou Aldo niet zijn als hij geen ‘oplossing’ bedacht. Hij heeft zijn konijnen in het perkje vóór zijn huis neergezet. En u mag raden welke dames daar zwijmelend boven hangen…

Brechje